ఫోను కష్టాలు

ఇది అష్టకష్టాల జాబితాలో లేని కష్టం. అష్టకష్టాల లెక్క రాసిన రోజుల్లో లేని కష్టం. 'కృష్ణశాస్త్రి బాధ ప్రపంచానికి బాధ' అన్న చలం వాఖ్యని గుర్తు చేసుకోనవసరం లేదు. ఎందుకంటే ఫోనున్న ప్రతి ఒక్కరికీ ఏదో సమయంలో ఎదురయ్యే సమస్యే ఇది. రెండు వారాల క్రితం నా సెల్ ఫోన్ పాడయింది. నిజానికి ఇది చాలా ఆనందంగా ప్రకటించాల్సిన విషయం. కాని ఇక్కడ రెండు సమస్యలు. ఆ ఫోన్ వయసు కేవలం ఆరు నెలలు. రెండో సమస్య ఏమిటంటే ఇరవై నాలుగంటల్లో ఫోన్ లేకుండా ఒక్క గంట కూడా గడవని పరిస్థితి.

సెల్ ఫోన్ నిత్యావసర వస్తువుగా మారిన నాటినుంచీ నేను ఎంచుకున్తున్నది బేసిక్ మోడల్ హ్యాండ్ సెట్ నే. స్నేహితులంతా రకరకాల ఫీచర్లున్న ఫోన్లు వాడుతుంటే "కుక్క పని కుక్క, గాడిద పని గాడిద, ఫోన్ పని ఫోన్ చేయాలి" అని వాదించిన రోజులున్నాయి. ఐతే ఎప్పుడూ ఒకేలా గడిస్తే కాలం గొప్పదనం ఏముంది? ఓ బలహీన క్షణంలో ఫోన్ గురించి నా అభిప్రాయం మార్చుకున్నాను. ఇంకొకర్ని ఇబ్బంది పెట్టకుండా నచ్చిన పాటలు ఇయర్ ఫోన్స్ తో వినొచ్చు, ఎఫ్ఫెం రేడియో వింటూ ఇప్పటి కుర్రకారు ఆలోచనలు పట్టుకోవచ్చు, ఫోటోగ్రఫీ లో మన టాలెంట్ 'భంగిమా' అయినా ఫోనులో కెమెరా ఉంటె ఎప్పుడైనా ఫోటోలు తీయొచ్చు... ఇలా ఓ లిస్టు వేశాను.

వాడుతున్న ఫోన్ పనిచేయకపోవడం తో కొత్త ఫోన్ కొనాల్సిన సందర్భం రానే వచ్చింది. అప్పటికే ఓ నిర్ణయం తీసేసుకోవడంతో ఓ 'పెద్ద' పేరున్న షాపుకెళ్ళి కాసేపు రకరకాల సెట్లు చూసి ఒకటి ఎంపిక చేసేసుకున్నా.. ఫీచర్ల గురించి సేల్స్ వాళ్ళని కాసేపు విసిగించి బిల్లు కట్టేశాను. ఇదంతా ఆర్నెల్ల క్రితం సంగతి. ఫోన్ కొన్న నాలుగో రోజునో, ఐదో రోజునో ఓ సందేహం వచ్చింది. మాన్యువల్ ఆమూలాగ్రం చదివినా సమాధానం దొరకలేదు. ఇలా లాభం లేదని బిల్లుతో సహా షాప్కెళ్లా.. అక్కడ వాళ్ళు నన్ను ట్రీట్ చేసిన విధానం చూసి ఇంకా జీవితంలో ఈ షాపుకి రాకూడదని నిర్ణయించుకున్నాను.

ఫోన్ గురించి అడిగిన వాళ్ళందరికీ, ఫలానా 'పెద్ద' షాపుకి మాత్రం వెళ్ళ వద్దని చెప్పాను కొన్నాళ్ళు. సరే.. కొన్నాళ్ళు బాగానే గడిచింది. నెమ్మదిగా ఫోన్ మెమరీ లో డాటా పెరుగుతోంది. మెమరీ పుణ్యమా అని ఓ పుస్తకంలో ఫోన్ నంబర్లు రాసుకునే అలవాటు కూడా మానేశా. డాటాని బ్యాకప్ తీసుకునే పనిని ఎప్పటికప్పుడు వాయిదా వేస్తూ వచ్చాను. ఎప్పుడో కొంప మునుగుతుందని నా సిక్స్త్ సెన్స్ పాపం అప్పుడప్పుడూ హెచ్చరిస్తూనే ఉంది. 'ఇదెంత..పది నిమిషాల పని..' అని ఎప్పటికప్పుడు దాని నోరు నొక్కేశాను.

ఆవేల్టి శుభ తిధి, నక్షత్రం గుర్తు లేవు కానీ రెండు వారాల క్రితం ఓ ఉదయం నా ఫోన్ నోరు పడి పోయింది. బిల్లులో అడ్రస్ చూసుకుని రిపేరు షాప్ కెళ్లా. వాళ్ళు పదిహేను రోజుల తర్వాత రమ్మన్నారు. ఓ ఐదారు గంటలు ఫోన్ పనిచేయక పోయేసరికి మనుషులు నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చే పరిస్థితి వచ్చింది. (నేనెవరికీ బాకీలు లేనని మనవి చేసుకుంటున్నాను) అన్నాళ్ళ ఫోన్ వియోగం కుదరని పని అని అర్ధమై ఓ ఫ్రెండు దగ్గర స్పేర్ లో ఉన్న ఫోన్ తాత్కాలికంగా తీసుకున్నాను. అది మొదలు 'ఈ ఫోన్ కి ఏమైనా ఐతే..' అన్న భయమే.

నంబర్లన్నీ పోవడం మరో సమస్య. ఇదివరకేవరైనా 'మీ నెంబర్ మిస్ ఐంది.. ఫోన్ మార్చాను..' అంటే అప నమ్మకంగా చూసేవాడిని. నిజంగా మీకు ఆసక్తి ఉంటే అలా పోగొట్టుకుంటారా? అన్నట్టు. ఇప్పుడు అదే వివరణ నేను ఇవ్వాల్సి రావడం, అందరూ నా గురించి అలాగే అనుకుంటున్నారేమో అని సదేహం. ఇదో రకం కష్టం. ఇలా కథ సాగుతుండగా ఇవాల్టి ఉదయం ఫోన్ రిపేరు షాపు వాళ్ళు సంక్షిప్త సందేశం పంపారు. రిపేర్ పూర్తయ్యింది, వచ్చి ఫోన్ తీసుకెళ్ళమని. ఫోన్ తీసుకోగానే చేసిన మొదటి పని. ఫ్రెండు ఫోన్ తిరిగి అప్పచెప్పడం. ఫోన్ భద్రంగా ఇచ్చేస్తున్నానన్న ఆనందంలో పువ్వుల్లో పెట్టి ఇవ్వడం మర్చిపోయాను.

ఫోన్ మెమరీ లో ఒక్క నంబరూ, ఒక్క మెసేజీ లేక పోయినా నా ఫోను నాకు వచ్చేసిందన్న సంతోషం మిగిలింది. ఐతే అది ఎంతో సేపు నిలవలేదు. ఓ గంటైనా గడవక ముందే మళ్ళీ 'మూగనోము' పట్టింది నా ఫోన్. చలో రిపేర్ షాపు. 'ఫిఫ్టీన్ డేస్ సర్' స్టైలుగా చెప్పింది కౌంటర్ అమ్మాయి. 'విధి చేయు వింతలన్నీ..' పాట గుర్తొచ్చింది. ఇంక చేసేదేముంది.. ఓ బేసిక్ మోడల్ ఫోన్ కొనుక్కున్నా..