మెలిక 'శ'

"ఏరా బాబూ.. మెలిక శ కీ, కుంటి స కీ తేడా తెలియకపోతే ఎలాగరా నీకూ?" చెవి మెలేస్తూ తాతయ్య అడిగిన ప్రశ్న ఇది. నా బాలశిక్ష చదువు సాగుతున్న రోజులు. తాతయ్య ప్రశ్న నోటితో అడుగుతారు. జవాబు నేను పలక మీద రాయాలి. "శ్రీరాముడి భార్య పేరు ఏమిటి?" నేను 'శీత' అని రాశాను, హుషారుగా. "వర్షాకాలం తర్వాత ఏ కాలం వస్తుంది?" తెలిసిన ప్రశ్నే కావడంతో నాలో హుషారు ద్విగుణీకృతం అయ్యింది. 'సీతాకాలం' అని రాసేశా. నేను రాసిన పది జవాబుల్లోనూ ఈ రెండే తప్పులు.

అదిగో అప్పుడు విన్నాను ఈ మెలిక శ, కుంటి స గురించి. 'మెలిక శ' అనే మాట వినగానే భలేగా నచ్చేసింది. ఎందుకో కానీ, 'కుంటి స' అస్సలు నచ్చలేదు. 'కుంటేమిటీ?' అనుకున్నాను కానీ, పైకనలేదు. మొత్తానికి ఈరెండు అక్షరాలతో వచ్చే పదాలు మళ్ళీ మళ్ళీ రాయించీ రాయించీ ఏ అక్షరం ఎక్కడ వాడాలో బాగా అర్ధమయ్యేలా చేసేశారు తాతయ్య. ఎంత గట్టి పునాది అంటే, ఇంక మళ్ళీ వెనక్కి తిరిగే పని లేకపోయింది దాదాపుగా.

చాలామంది పిల్లలు హైస్కూలుకి వచ్చేసినా ఈ 'శ' 'స' లతో కుస్తీలు పడుతూనే ఉంటారన్న సంగతి నేను హైస్కూల్లో ప్రవేశిస్తేనే కానీ తెలియలేదు. అక్కడ మా మేష్టారు మెలిక, కుంటి అనకుండా 'సీత స' 'శకుంతల శ' అని చెప్పారు. ఇదేదో చాలా బాగుందనిపించింది నాకు. చక్కగా సీతనీ, శకుంతలనీ గుర్తు పెట్టుకుంటే చాలు. పైగా అవేమీ మరిచిపోగలిగే పేర్లు కాదు, రామాయణం, శాకుంతలం అప్పటికే చాలాసార్లు విని ఉండడం వల్ల.

కాకపొతే ఒక కొత్త సమస్య వచ్చింది. కొందరు మేష్టర్లు మెలిక శ - అదే శకుంతల శ - ని 'ష' అని పలికేవాళ్ళు. ఉదాహరణకి, శాంతి ని షాంతి అని. (మొన్నామధ్య జానారెడ్డి హోం మంత్రిగా ఉండగా ఆయన ఒక్కసారి కూడా శాంతిభద్రతలు అనలేదు, ఎప్పుడూ షాంతిభద్రతలే! ఉచ్చారణ దోషాల గురించి యధాశక్తి ఉపన్యసించే ఎస్పీ బాలూ కూడా చాలాసార్లు శ,ష ల భేదం పాటించకపోవడం విషాదం) ఇలాంటి గండాలన్నీ దాటుకుని కొంచం పెద్ద క్లాసుల్లోకి వెళ్లి నోట్సులు విస్తారంగా రాయడం మొదలు పెట్టాక కొన్ని కొన్ని అక్షరాలు బాగా అందంగా కనిపించడం మొదలు పెట్టాయి.

అప్పటికే ఖాళీ ఉన్నప్పుడల్లా కాసిని గీతలు గీసి, వాటికి బొమ్మలని పేరు పెట్టుకుని ఆనందించే అలవాటు ఉండడం వల్ల, కొన్నిఅక్షరాలని చూస్తుంటే బొమ్మలే జ్ఞాపకం వచ్చేవి. కొన్నాళ్ళకి నాకు తెలిసిందేమిటంటే, శకుంతల శ తో సహా మెలికలున్న అక్షరాలంటే నాకు ప్రత్యేకమైన ఇష్టం అని. చాలామంది త రాయాలంటే, ల రాసి పైన కొమ్మిచ్చి, మళ్ళీ వచ్చి పొట్టలో సున్నా పెడతారు. నేనేమో సున్నాతో మొదలుపెట్టి, రెండో సున్నా అలవోకగా చుట్టేసి, తలకట్టు పెట్టేసే వాడిని.

రాయగా రాయగా, పొట్టలో పెట్టే సున్నాని సన్నగా చేసేయడం అలవడింది. ఇలాగే మరి కొన్ని అక్షరాలు రాయడంలో కూడా కాసిన్ని సుళువులు పట్టుబడడంతో మేష్టారు నోట్సు చెప్పేటప్పుడు అదే వాక్యాన్ని రెండోసారి చెప్పేవరకూ ఆగకుండా, మొదటిసారే రాయడం పూర్తి చేసేసేవాడిని. కొందరు మిత్రులకి ఇది చాలా ఆశ్చర్యం కలిగించి, ఖాళీ పీరియడ్లో నాకు రాత పరీక్ష పెట్టి, సదరు సుళువులు నేర్చుకునే ప్రయత్నాలు చేసేవాళ్ళు. తలకట్లు పెద్దవిగా ఇవ్వడం, అక్షరాలు వాల్చి రాయడం, పెన్ను నొక్కి పట్టి రాయడం, తేలిక చేసి రాయడం.. అబ్బో ఎన్ని ప్రయోగాలో.

కాలేజీలో కూడా ఈ శ, స లు వదలలేదు. ఓసారి అనుకోకుండా, ఒక మిత్రుడి నోట్సు చూసి, ఈ శ, స లని సరిచేయడం కోసం "ఇక్కడ సీత స కాదు, శకుంతల శ ఉండాలి" అన్నాను. సంభాషణ భాష గురించి కాక, కాలేజీలో సీత గురించీ, శకుంతల గురించీ జరిగిందని ప్రత్యేకంగా చెప్పాలా? మెలికలున్న అక్షరాల మీద నా ఇష్టం మాత్రం కొనసాగింది. అ, ల, త లాంటి అక్షరాలని సున్నాతోనే మొదలు పెట్టక్కర్లేదని కనిపెట్టా. ఇప్పుడిప్పుడు సంతకం చేయడం తప్ప, కాగితం మీద రాసే పని ఉండడం లేదు. అందులోనూ తెలుగు రాసే పని అసలే లేదు. నా చేతిరాత ఎలా ఉందో ఏమిటో...