హైదరాబాద్ యాత్ర

నేను మొట్ట మొదట హైదరాబాద్ చూసింది నా ఐదో ఏట.. మా తాతయ్య, బామ్మతో కలిసి. దాదాపు ఇరవై రోజులు అమ్మని, నాన్నని వదిలి వాళ్ళతో కలిసి ఊళ్ళు తిరిగొచ్చాను. నా అక్షరాభ్యాసం అయ్యాక తాతయ్య మూడు నెలల్లో చిన్న బాలశిక్ష పూర్తి చేస్తే హైదరాబాద్ తీసుకెళ్తానని నాకు మాటిచ్చి, దానిని నిలబెట్టుకునే క్రమంలో చేయించిన ప్రయాణం. బామ్మకి, మిగిలిన కుటుంబ సభ్యులకి ఎవరికీ ఇష్టం లేకపోయినా పైకి ఏమీ మాట్లాడలేదు వాళ్ళు.. బహుశా మాట్లాడినా ఉపయోగం ఉండదని కావొచ్చు.

నాకు హైదరాబాద్ ప్రయాణం విషయాలు అంత బాగా గుర్తుండక పోయేవి.. కానీ యాత్ర ముగిశాక అక్కడ జరిగిన ప్రతి విషయాన్నీ బామ్మ వందల సార్లు తల్చుకోడం వల్ల మర్చిపోదామన్నా మర్చిపోలేనంతగా గుర్తుండి పోయాయి. ప్రయాణం కోసమని తాత నాకు కొత్త బట్టలు కుట్టించడం తో సన్నాహాలు మొదలయ్యాయి. ముందుగా మేము ముగ్గురం బస్సులో రాజమండ్రి వెళ్ళాం. అక్కడ బాబాయి ఇంట్లో రెండు రోజులు ఉన్నాం.

నిజానికి అది నన్ను పరిక్షించడం అన్నమాట.. అమ్మనీ నాన్ననీ వదిలి నేను ఉండగలనా అని? ఆ పరీక్షలో నేను పాస్ కావడం తో అక్కడినుంచి రైల్లో హైదరాబాద్ బయలుదేరాం. తాతయ్య పాపం నాకు అర టిక్కెట్టు కొందామనుకున్నారు కానీ, బామ్మ పడనివ్వ లేదు. 'ఎందుకు దండగ' అని. రైలెక్కే ముందు తాతయ్య నాకో నల్ల కళ్ళజోడు కొనిచ్చారు. రైలు బొగ్గు కళ్ళలో పడకుండా అన్నమాట. ఆ కళ్ళజోడు చాలా రోజులు దాచుకున్నా.. తర్వాత ఎక్కడో పోయింది.

రైలెక్కగానే నన్ను ఎవరితోనూ మాట్లాడొద్దని బామ్మ ఆర్డరేసింది. మూడేళ్ళ లోపు పిల్లలకి సరిగా మాటలు రావు కదా మరి. నాకేమో మనుషులు కనిపిస్తే నోరూరుకోదు. దానికి తోడు జ్ఞానం కొంచం ఎక్కువ అవడం వల్ల ఎవరైనా ఒకటి అడిగితే పది జవాబులు చెప్పడం మాటలు వచ్చిన నాటి నుంచీ అలవాటు. అలా రైల్లో నన్ను పలకరించిన వాళ్ళందరికీ నేను ఠపీ ఠపీ సమాధానాలు చెబుతుంటే బామ్మ గొడవ చేసేది, టీసీ వచ్చి నాకు ఫైన్ కట్టమంటాడని.

మొత్తానికి హైదరాబాద్ చేరాం. మా అత్తయ్యలు, ఇంకా తాతయ్య వాళ్ళ చెల్లెళ్ళు ఇలా చాలా మంది బంధువులు ఉన్నారు. వాళ్ళ ముందు నా విద్యా ప్రదర్శనలు. నేను గుణింతాలు పాటలా పాడుతుంటే మా అత్తయ్యల పిల్లలు మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పించుకుని నవ్వుకునే వాళ్ళు. తాతయ్యకి మాత్రం భలే గర్వంగా ఉండేది. నేనెక్కడ ఏ అర్ధరాత్రో లేచి అమ్మ కావాలి అంతానో అని టెన్షన్ వాళ్లకి. అందుకని ఎప్పుడూ స్వీట్లు ఇంట్లో ఉండేలా జాగ్రత్త పడే వాళ్ళు. అడక్కపోయినా స్వీట్లు తినిపించేస్తూ ఉండేవాళ్ళు, ప్రేమగా.

నేను ఏ విషయానికి ఏడుపు మొదలు పెట్టినా స్వీటు చూసేసరికి టక్కున ఆపేసేవాడిని.. ఇడ్లీ లో ఇడ్లీ అంత బరువు తూగే పంచదార నంజుకోడం నా అలవాటు. ఈ విషయం తాతయ్యకి బాగా తెలుసు. తాతయ్య తో కలిసి చీకటి గుహలా ఉన్న చార్మినార్ స్థంభం లోనుంచి పైకి ఎక్కడ, గోల్కొండ కోట దగ్గర చప్పట్లు కొట్టడం లీలగా గుర్తుంది. అక్కడే మొదటిసారి ఫోన్ చూశాను. కానీ మాట్లాడడానికి భయ పడ్డాను.

నాకు బోల్డు దిష్టి తగిలేస్తుందని తాతయ్యకి నా చిన్నపటినుంచీ బెంగ. కొంచం బొద్దుగానూ, ఆయనకి ముద్దుగానూ ఉండేవాడిని. అందుకని రోజూ రాత్రి నేను పడుకునే ముందు ఉప్పు తో దిష్టి తీయించే వాడు. ఇంట్లో ఐతే అది అమ్మ డ్యూటీ.. ఈ యాత్రలో మాత్రం అది బామ్మ డ్యూటీ. ఒకరోజు నన్ను హైదరాబాద్ నుంచి మంత్రాలయం తీసుకెళ్ళారు. అక్కడ రాత్రి ఉండాల్సి వచ్చింది. దిష్టి తీయడానికి ఉప్పెక్కడ దొరుకుతుంది? హోటల్లో భోజనం చేయడానికి వెళ్ళాం కదా.. అక్కడ బామ్మ కూరల్లో ఉప్పు సరి పోలదని వంకలు పెట్టి సర్వరు చేత ఉప్పు తెప్పించి వేరే పళ్ళెంలో వేయించుకుంది. ఆ సర్వర్ చాలా వింతగా చూశాడని బామ్మ తర్వాత చాలాసార్లు తల్చుకుంది.

అత్తయ్యలు మావయ్యలు కొత్త బట్టలు, బొమ్మలు, పుస్తకాలు కొనిచ్చారు. మరి ఇంటికొచ్చాక ఇంక బళ్లోకి వెళ్ళాలి కదా. వచ్చేటప్పుడు కూడా రాజమండ్రి లో ఆగి ఒక రోజు ఉండి మా ఊరొచ్చాం. బెంగ పెట్టుకుని చిక్కిపోయి వస్తాడనుకున్న కొడుకు కాస్తా గుమ్మంలో గుమ్మటంలా దిగేసరికి పాపం అమ్మకీ నాన్నకీ నోట మాట లేదు. రోజూ ముప్పొద్దులా స్వీట్లు తిన్న పిల్లాడు అలా కాక ఇంకెలా ఉంటాడు మరి?