రేచకుడు

"మిలటరీ కుర్చీలో కాళ్ళు బారజాపుకుని కూర్చుని ఉన్నాడు బత్తుల రేచకుడు. వాక్యం తప్పు: కాలు బారజాపుకుని కూర్చున్నాడు. ఒక కాలు మోకాలి వరకు లేకపోవడం స్పష్టంగా తెలుస్తోంది. నోట్లో రెండు వేళ్ళ మందాన చుట్ట వెలుగుతోంది.." ఇవీ రేచకుడిని గురించి గొల్లపూడి మారుతిరావు తన నవల 'సాయంకాలమైంది' లో రాసిన పరిచయ వాక్యాలు. ఈ నవలలో 'నవనీతం' తర్వాత నాకు అంత బాగా నచ్చిన మరో పాత్ర రేచకుడు.

నవలలో ఓ ప్రధాన పాత్ర తిరుమల అనబడే చిన్న తిరుమలాచార్యులు అమెరికా వెళ్ళిన మూడేళ్ళ తర్వాత తొలిసారి దేశానికి వచ్చిన సందర్భంలో, అమెరికా మిత్రుడు విష్ణుమూర్తి కోరిక మేరకు అతని తండ్రి రేచకుడిని చూడడానికి విశాఖపట్నం నుంచి గిరిగాం వెళ్తాడు. తిరుమల అలా తన ఇంటికి రావడం రేచకుడికి ఏమాత్రం ఇష్టం లేదు. ఆ అయిష్టతకి కారణం నెమ్మది నెమ్మదిగా బోధపడింది తిరుమలకి.

"ఆడెలా ఉన్నాడు బాబూ? పెద్ద ఉద్యోగం చేస్తున్నాడా? ఆడెలా ఉంటాడో కాస్త సెప్పు బాబూ! నీలాగా సూటేత్తాడా? నీలాగా నల్ల కళ్ళద్దాలెడతాడా?..." రేచకుడి ప్రతి ప్రశ్న వెనుకా ఆసక్తే కానీ ఆర్తి లేదు. ఉత్సాహమే కానీ ఉద్విగ్నత లేదు. అంత ఆనంద పడుతున్న తండ్రిని ఎప్పుడూ చూడలేదు తిరుమల. అతనికి బిడ్డల్ని చూడాలని బెంగ పెట్టుకునే తల్లిదండ్రులే తెలుసు. ఆలోచనల్లోనే ఆనందాన్ని జుర్రుకుంటున్న రేచకుడు కొత్తగా కనిపించాడు. "మీకు కాలు లేదని మీ అబ్బాయి నాకు చెప్పలేదే?" అన్నాడు ప్రశ్నార్ధకంగా.

"నాక్కాలు లేకపొతే ఆడికేమయింది బాబూ! గిరిగాం రైతు నాకొడుక్కి కాలుంటేనేం పోతేనేం? నా కొడుకు దొర. సీమలో పెద్ద ఉద్యోగం సేత్తున్నాడు. అది చాలు నాకు." ...కాలు ఎలా పోయిందో రేచకుడి మాటల్లోనే: "మనకి ఒంటి నిండా సక్కెరే బాబూ! తీపి తినక్కరలేదు. సిన్నప్పట్నుంచీ నేను ఇమాం పసందు అంటే పీక్కోసుకుంటాను. ఆరువేల పళ్ళు దింపుతాను. ఎండలు ముదిరి, తొలకరిదాకా ఎంత లేదన్నా రెండొందల పళ్ళు తింటాను. నీయవ్వ.. పోతే దొర బిడ్డలాగా పోవాలి కానీ, ఏడుత్తూ బతికితే ఏం లాభం?"

ఈ వార్త కొడుక్కి చెప్పక పోవడమే కాదు, అతనికి తల్లిదండ్రుల్ని మర్చిపోవడం కూడా అలవాటు చేస్తున్నాడు రేచకుడు. వీధి బడిలో ఆరో క్లాసు చదివిన పక్క రైతు తనని యెగతాళి చేస్తే, ఆ పంతంతో అతనికి బుద్ధి చెప్పడం కోసం కొడుకుని శ్రీకాకుళం లో పెట్టి చదివించాడు రేచకుడు. కొడుకు ఇంగ్లీష్ చదివితే పొంగిపోయాడు. వ్యవసాయం చేస్తానంటే వద్దన్నాడు. గొడవ పెట్టి అతన్ని అమెరికా పంపాడు. తర్వాతి ముప్ఫయ్యేళ్ళ కాలంలో కొడుకుని కేవలం ఆరుసార్లు చూశాడు రేచకుడు. చివరిసారి చూసింది ఆరేళ్ళ నాడు.

"సచ్చి కాటికెల్లేనాడు మనకెవడు దగ్గర బాబూ? మనకి సేవలు సేయ్యలేదని ఆళ్ళ బతుకెందుకు పాడుసెయ్యాల? ఆడు నాకెందుకు సేవ సెయ్యాల? ఆడి బతుకు ఆడు బతకాల" ఇదీ రేచకుడి సిద్ధాంతం. ముప్ఫయ్యేళ్ళుగా విష్ణుమూర్తి పంపిన వస్తువులన్నీ ఓ గది నిండా బొమ్మల కొలువులా తీర్చి దిద్దాడు రేచకుడు. గెంతుకుంటూ వెళ్లి ఓ శాలువా తీసి "ఈ సిల్కు గుడ్డ ఆల్లమ్మ కోసం పంపించాడు ఆరు నెలల కిందట!" అన్నాడు గర్వంగా. "మరి ఆవిడ వాడుకోలేదేం?" అన్న తిరుమల ప్రశ్న ఒక జోక్ లాగా అనిపించింది రేచకుడికి.

"ఎలా వాడుతాదయ్యా! ఈ లోకంలో ఉంటేగా వాడుకోడానికి! ...సచ్చిపోయి నాలుగేళ్లయింది. సచ్చిపోయిన తల్లిని నాలుగేళ్ళు ఆడి మనస్సులో బతికించాను. నేను గొప్పొన్నా, కాదా సెప్పు బాబూ!" ..."అమెరికా నుంచి వస్తే కాలుపోయిన నాన్ననీ, సచ్చిపోయిన తల్లినీ తల్చుకు ఏడుత్తాడని పూర్ణయ్య పంతులు గారితో చెప్పి అవాకులూ చెవాకులూ రాయిత్తాను. ఉత్తరాల్లో నేను రెండు సార్లు యాత్రలకెల్లాను. ఓసారి కాశీ ఎల్లాను. నిజానికి గిరిగాం దాటి ఎక్కడికీ పోలేదు.."

ఇంతటి రేచకుడూ భార్య చివరి క్షణాల్లో ఆమెకిచ్చిన మాటకోసం తనకెంతో ఇష్టమైన ఇమాం పసందు తినడం మానేశాడు. "తల్లి చావునే కొడుకు నుంచి దాచి మోసం చేస్తున్న మీరు మీ ఆవిడకిచ్చిన మాటని తప్పలేరా?" అన్న తిరుమల ప్రశ్నకి గిలగిల్లాడిపోయాడు రేచకుడు. "కొడుకుని మోసం సేసేది ఆడ్ని బాధపెట్టే హక్కు నాకు లేదని. నా పెళ్ళాన్ని మోసం సెయ్యనిది దాన్ని సుఖపెట్టే అవకాశం ఇంక రాదని" ఈ మాటలంటున్నప్పుడు రేచకుడి కనుకొలకులలో మంచిముత్యం లాంటి నీటిచుక్క తళుక్కుమంది.

చూసినదేదీ తన కొడుక్కి చెప్పొద్దని తిరుమలని కోరి, కారెక్కబోతున్న తిరుమల భుజం మీద చెయ్యివేసి ఆపి రేచకుడు అడిగిన ప్రశ్న: "వచ్చినప్పట్నుంచీ సూత్తున్నాను. నువ్వు తొడుక్కునే కోటు ఎంతుంటాది?" .."కనీసం మూడువేలు"... బొడ్డులోంచి మడతలు పడ్డ నోట్ల కట్టలోంచి మూడువేలు తీసి "ఈ రంగు మా బుల్లోడికి శానా బాగుంటాది. ఈ అయ్య కొనిచ్చాడని ఆడికి నువ్వు కొనియ్యి!" అన్నాడు రేచకుడు.