దూరపు కొండలు...

మధ్యాహ్నం బళ్ళో అవుట్ బెల్ అయిపోయాక పాఠాలు ఉండవు. ఎండా, వానా లేకపొతే డ్రిల్లు చేయించడమో లేకపొతే పాటలో, పద్యాలో చెప్పడమో ఉంటుంది. మేమేమో దృష్టి బడి గంట మీద పెట్టి మేష్టారు చెప్పేవి వల్లెవేస్తామన్న మాట. ఆవేళ మాకు సూక్తులు, సామెతలు పాఠం. మేష్టారు బోర్డు మీద కొన్ని సూక్తులు, సామెతలు రాసి, లీడర్ని చదవమంటారు. లీడరు ఒక్కోటీ చదువుతుంటే, మిగిలిన పిల్లలు వంత పలుకుతారన్న మాట. లీడర్ని నేనే అని ప్రత్యేకంగా చెప్పక్కర్లేదు కదా.

మేష్టారు బోర్డు మీద 'పరుల సొమ్ము పాము వంటిది' 'ఐకమత్యమే మహాబలము' 'దూరపు కొండలు నునుపు' ఇలాంటివి రాసి, ఓసారి తను చెప్పి తర్వాత పని నాకు అప్పగించి, పక్క క్లాసు మేష్టారితో మాట్లాడడానికి వెళ్ళిపోయారు. నాకు 'దూరపు కొండలు..' అర్ధం కాలేదు. మేష్టారు మన క్లాసులో ఉంటే అడగాలి కానీ, అలా పక్క క్లాసుకి వెళ్లి అడక్కూడదు. అలా అడిగితే మేష్టర్లిద్దరికీ కోపం వస్తుంది. తర్వాత అడగొచ్చులే అనుకుని, నేను బోర్డు మీదవి ఒక్కోటీ చదువుతున్నా. మిగిలిన వాళ్ళందరూ నేను పలికినవి పలికినట్టు పలుకుతున్నారు.

నేను ఓ కన్ను మేష్టారి మీద వేసి ఉంచాను. ఎందుకంటే ఆయన ఉన్నట్టుండి వాచీ చూసుకుని, నాగరాజునో, శ్రీనునో పిలిచి బెల్లు కొట్టేయమంటారు. వాళ్ళిద్దరూ మా స్కూల్లో పొడుగు పిల్లలు. అందుకని బెల్లు కొట్టే డ్యూటీ వాళ్ళదే. వాళ్ళంత పొడుగైతే కానీ మనకా చాన్స్ రాదు, అప్పటివరకూ ఇలా పాఠాలు చెప్పడమే. బోర్డు మీదవి చదువుతూనే, అమ్మ జంతికల్లాంటివి ఏమన్నా చేసి ఉంటుందా, తాతయ్య నిన్న తెచ్చిన పొట్లం నిజంగానే పూర్తిగా అయిపోయిందా? లేకపొతే అమ్మ నాకోసం ఏమన్నా దాచి ఉంటుందా? లాంటి ముఖ్యమైన విషయాలు కూడా ఆలోచించుకుంటున్నా లోపల్లోపల.

మేమంతా పెద్ద పెద్ద గొంతులేసుకుని బోర్డు మీద ఉన్నవి చదువుకుంటూ ఉండగానే బెల్లు కొట్టించేశారు మేష్టారు. ఇంటికి ఒక్క పరుగు పెట్టి, సంచీ ఓ మూలకి విసిరి కొట్టి అమ్మ దగ్గరికి వెళ్ళిపోయా. "ముందు కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కురా" అని పెరట్లోకి పంపేసింది అమ్మ. అక్కడ పెరట్లో బామ్మ తన మిత్రబృందంతో నిండుసభలో ఉంది. వాళ్ళంతా ఏదో ముఖ్యమైన విషయం మాట్లాడుకుంటున్నారు.

"పండగ వారం రోజులు ఉందనగా పుల్లేటికుర్రు షావుకారు పెద్ద బట్టల మూటతో వచ్చేసే వాడు. చీరలు, పరికిణీ గుడ్డలూ అన్నీ జరీవే. చీరలంటే ఇప్పట్లా మొగ్గలచీరలు కాదు. దోసెడు వెడల్పున జరీ ఉండేది. మేమందరం ఎవరికి నచ్చినవి వాళ్ళం తీసుకునే వాళ్ళం.." అంటూ బామ్మ అనర్గళంగా చెబుతూ ఉంటే, అందరూ నోళ్ళు వెళ్ళబెట్టి వింటున్నారు. నాకెందుకో బళ్ళో పాఠం గుర్తొచ్చింది. వాళ్ళ దగ్గరికి వెళ్లి నిలబడి "దూరపు కొండలు నునుపు" అన్నాను. అంతే.. బామ్మకి ఎంత కోపం వచ్చిందంటే కళ్ళే కాదు ఒళ్ళు కూడా ఎర్రగా అయిపోయింది.

"ఎవరు నేర్పుతున్నారు నీకు ఇలాంటి మాటలు? చెప్పు?" అని గద్దించింది, వంటింటి వైపు అనుమానంగా చూస్తూ. అక్కడ అమ్మ నాకోసం పాలు కాస్తోంది. "మా బళ్ళో మేష్టారు చెప్పారు. ఇవాళ పాఠం ఇదే" అన్నాన్నేను జంకూ గొంకూ లేకుండా. బామ్మ ఫ్రెండ్సేమో "పనేల అయిపోయిందండీ .. మళ్ళీ వస్తాం" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు. "చిన్నంతరం పెద్దంతరం లేకుండా ఇంటికొచ్చిన వాళ్ళ ముందు ఏది పడితే అది మాట్లాడెయ్యడమేనా? పైగా మేష్టారు చెప్పారుట మేష్టారు.." బామ్మ కొనసాగిస్తోంది.

నేను అన్నదాంట్లో తప్పేమిటో నాకస్సలు అర్ధం కాలేదు. తప్పైతే మేష్టారు బళ్ళో చెప్పరు కదా.. పైగా పిల్లలందరి చేతా చెప్పించారు కూడాను. ఏవిటో ఈ బామ్మకేమీ అర్ధం కాదు. ఓ నాలుగు రోజులు బళ్లోకి తీసుకెళ్ళాలి, తాతకి చెప్పి అని నేను ఆలోచించుకుంటూ ఉండగా అమ్మ నాకు పాలగ్లాసిచ్చి, తల దువ్వడం మొదలు పెట్టేసింది. "క అంటే క, కి అంటే కి సాగిస్తోంటే ఇలాగే ఉంటుంది. పిల్లలకి భయం చెప్పుకోవాలి. రానీ మీ నాన్నని. ఇవాళ సంగతేమిటో తేల్చేస్తాను.." బామ్మ శపధాలు వినిపిస్తున్నాయి.

"ఎందుకురా తెలిసీ తెలియకా వాగి తిట్లు తింటావ్?" అని కోప్పడింది అమ్మ. అమ్మకూడా నన్నే అనేసరికి భలే కోపం వచ్చింది. "బళ్ళో చెప్పారమ్మా..కావాలంటే గణేష్ ని అడుగు, లేకపొతే ఇంకెవర్నైనా పిలిచి అడుగు.. ఇంతకీ దూరపు కొండలు నునుపు అంటే ఏమిటమ్మా?" అని అడిగేశాను. "ఇవాళ నువ్వో నేనో తేలిపోవాలి. బొత్తిగా భయం భక్తీ లేకుండా పోతున్నాయ్. మీ నాన్నని రానీయ్.. ఏం నాయనా నేనీ ఇంట్లో ఉండాలా వద్దా? అని అడిగేస్తాను" బామ్మ ఆపడం లేదు.

"నీకు తర్వాత చెబుతాను కానీ, నువ్వు ఆటలకి వేళ్ళు. తాతగారు వచ్చాకే ఇంటికి రా" అని నాకు చెప్పి, "వెంకన్నబాబూ తండ్రీ పిల్లాడికి దెబ్బలు పడక పోతే నీకు కొబ్బరికాయ కొట్టుకుంటాను" అని దేవుడికి మొక్కేసింది అమ్మ. మామూలుగా అయితే నాకు జొరం వచ్చి తగ్గకపోతే కొబ్బరికాయ మొక్కుకుంటుంది అమ్మ. అలాంటిది ఇప్పుడు మొక్కేసుకుందంటే ఏదో పెద్ద గొడవే అవుతుందేమో అనిపించింది నాకు. ఎందుకైనా మంచిదని ఆటలకి వెళ్తూ వెళ్తూ శివుడి గుడి బయట ఆగి "నాన్న కన్నా ముందర తాతయ్య ఇంటికి వచ్చేలా చూడు దేవుడా" అని దండం పెట్టేసుకున్నాను.

ఆటల్లో పడ్డాను కానీ ఇంటి మీద ఓ కన్నేసే ఉంచాను. వెంకన్నబాబు మా అమ్మ మొక్కు విన్నాడో లేక శివుడు నా భక్తికి మెచ్చాడో తెలీదు కానీ ఏడు పెంకులాట సగంలో ఉండగానే తాతయ్య ఇంటికెళ్తూ కనిపించారు. నేను కూడా ఒక్క పరుగందుకున్నా. "విన్నారా మీ ముద్దుల మనవడేం చేశాడో.." తాతయ్యని వీధిలో నిలబెట్టే చెప్పడం మొదలు పెట్టేసింది బామ్మ. నేను గబగబా వెళ్లి తాతయ్యకి మంచినీళ్ళు తెచ్చి ఇచ్చేశాను. "గుమ్మంలో అడుగెట్టానో లేదో పసి వెధవ మీద పితూరీలు మొదలు. వాడు చూడు నీళ్ళు తెచ్చిచ్చాడు రాగానే," అన్నారు తాతయ్య.

బామ్మ అదేమీ అస్సలు పట్టించుకోకుండా నేనేం చేశానో చెప్పేసింది. వాళ్ళందరి ముందూ నేనలా అనేసరికి తనకి తల కొట్టేసినట్టు అనిపించిందిట. నాకు ఈ తల కొట్టేయడం అంటే ఏమిటో కూడా అర్ధం కాలేదు. కానీ అలాంటప్పుడు అడక్కూడదు కదా. "ఇప్పుడు వాడన్న దాంట్లో తప్పేముందీ.. తెలియక చెప్పినా నిజమే చెప్పాడు. మీ పుట్టింటి వాళ్ళ సంగతి నాకు తెలీదా?" అని తాతయ్య అనేసరికి బామ్మ కోపం ఆయన మీదకి తిరిగింది. "మీ అలుసు చూసుకునే అందరూ నా నెత్తెక్కుతున్నారు.." అంటూ ఇంకా ఏంటేంటో అంది.

"ఇదిగో నా మొహాన కాఫీ నీళ్ళు పోసేదుందా? నువ్వివ్వకపోయినా నాకేమీ లోటు జరగదులే.. ఏ ఇంటికెళ్ళి ఇవాళ మా ఇంట్లో కాఫీ ఇవ్వలేదు అని చెప్పినా లోపలికి పిల్చి కాఫీ ఇచ్చి పంపుతారు" అన్నారు తాతయ్య. నేను గబుక్కున వెళ్లి తాతయ్య చెప్పులు తెచ్చి ఆయన కాళ్ళ దగ్గర పెట్టేశాను. "సరి సరి.. ఆ పని గాని చేస్తిరా నేనెవరికీ మొహం చూపించక్కర్లా.. పట్టుకొస్తున్నాను కాఫీ, తాగేసే బయల్దేరండి పెత్తనాలకి" అంటూ వంటింట్లోకి వెళ్ళింది బామ్మ. ఈ గొడవలో పడి నేను 'దూరపు కొండలు నునుపు' అనే మాటకి అర్ధం తెలుసుకోవడం మర్చిపోయాను.