పదకొండు

"తలంటోసుకుని..." చిన్నప్పుడు నా పుట్టినరోజుకి నేనేం చేయాలో నా పాటికి నేను ప్లాన్లేసుకుంటుంటే అమ్మో, బామ్మో ఈ 'తలంటు' ని గుర్తు చేసే వాళ్ళు. తలమీంచి కళ్ళు, ముక్కు, నోరు మీదుగా జారే కుంకుడుకాయ పులుసు ఒక్కసారిగా జ్ఞాపకం వచ్చి ప్లాన్లన్నీ పైకెగిరి పోయేవి. కాసేపటి తర్వాత మళ్ళీ మామూలే. పండగలకీ తలంటు తప్పదు కానీ, పుట్టినరోజు తలంటు ప్రత్యేకం. పండగ నాడు ఇంటిల్లిపాదికీ అయితే, పుట్టిన్రోజున మనొక్కళ్ళకే తలంటన్న మాట. నీళ్లు మరికాస్త వేడిగా కాచి, పులుసు మరికొంచం చిక్కగా కలిపి, తల మాసినట్టైతే పులుసులో కాసిని మందారాకులు కలిపి, పాయసానికన్నా ముందు కుంకుడుకాయ పులుసు తాగించి, ఆపై ఉప్పుకల్లద్దిన చింతపండు తినిపించి.. అబ్బో, అదో మహా క్రతువు. 

కాలక్రమంలో పులుసు ఇబ్బంది పెట్టని విధంగా తలంటుకునే చిట్కాలు నేర్చుకోడం మొదలు, రానురానూ సీకాయ సబ్బు, అటుపై షాంపూ లాంటి ప్రత్యామ్నాయాలకి మళ్లడం వరకూ తలంటులో విప్లవాత్మకమైన మార్పులొచ్చాయి. అలాగే 'తలంటు' కి ఉన్న నానార్ధాలు మరింత బాగా తెలిసొచ్చాయి. అక్కడినుంచీ తలంట్లు పోయడం, పోయించుకోడం అనే శాఖా చంక్రమణంలో జీవితం సాగిపోతోంది. ఇంతకీ ఇప్పుడిలా తలంటు, పుట్టిన్రోజూ జమిలిగా జ్ఞాపకం రావడానికి కారణం ఏమిటీ అంటే, పెద్ద కారణమే ఉంది. 'నెమలికన్ను' పదకొండో పుట్టినరోజివాళ. అంటే, పుట్టినరోజు బ్లాగుకీ, తలంటు నాకూ అన్నమాట. ముందుగా 'హేపీ బర్త్ డే నెమలికన్ను!!'

ఈ శుభసమయంలో కాస్త సోలిలోక్వీ.. ఏడాది క్రితం ఏమనుకున్నానంటే, ఎప్పటినుంచో రాయాలని అలా అలా వాయిదా వేస్తున్న కబుర్లు, కథలు వచ్చే ఏడాది కాలంలో వరస పెట్టి రాసేయాలి అని ఘాట్టి నిర్ణయం తీసుకున్నా. ఏడాది తిరిగాక ఇప్పుడు వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే కరిగిపోయిన కాలం 'వెవ్వేవ్వే' అని వెక్కిరిస్తోంది. రాయాల్సినవన్నీ బుర్రలోనే ఉండిపోయాయి. వాటిని రాయడమో, మర్చిపోడమో చెయ్యకపోవడం వల్ల కాబోలు, కొత్త డేటా ఏదీ పెద్దగా బుర్రలోకి వెళ్లలేదీ ఏడాది. జీవితావసరాలనో, ఊపిరి సలపని పనులనో వంక వెతుక్కోడం నాకే నచ్చడం లేదు. ఎందుకంటే, అవి ఎప్పుడూ ఉండేవే. "అవి కాస్త సద్దు మణిగాక" అనుకోడానికీ, కెరటాలు తగ్గాక సముద్ర స్నానం చేద్దాం అని ఎదురు చూడ్డానికీ  పెద్దగా తేడా ఉండదు. 

ఉన్నట్టుండి నేనిలా ఆత్మగతంలో పడ్డానికి కారణం లేకపోలేదు. బ్లాగు పాఠకుల నుంచి అప్పుడప్పుడూ వస్తున్న మెయిలుత్తరాలు పదేపదే ఆలోచనల్లో పడేస్తున్నాయి. "ఈమధ్య రాయడం బాగా తగ్గిపోయింది.." "పాత పోస్టులు మళ్ళీ చదువుతున్నా. కొత్తవి ఎప్పుడు రాస్తారు?" లాంటి వాక్యాలు ఓపక్క ఉత్సాహాన్ని ఇస్తూనే, కించిత్తు సిగ్గునీ కలిగిస్తున్నాయి. "అప్పుడప్పుడూ ఏదో ఒకటి రాస్తూనే ఉన్నాను కదా" అని సరిపెట్టుకుందామనుకున్నా, అంకెలు మోసం చేయవు కదా. బ్లాగులు మాత్రమే ఉన్న కాలంలో, బ్లాగ్మిత్రులు కొత్తపాళీ గారు కేలండర్ ప్రకారం టపాలు రాసేవారు. అది చూసినప్పుడు నాకు ఆశ్చర్యం వేసేది. ఇంత టంచన్ గా ఎలా రాయగలుగుతారా అని. ఇప్పుడిప్పుడు అదే సరైన పధ్ధతి అనిపిస్తోంది కానీ, అంతలోనే అది అందరికీ సాధ్యమయ్యే విషయం కాదన్న స్పృహ కలుగుతోంది. 

ఈ హింసని కాస్త పక్కన పెట్టి, సింహావలోకనంలోకి వెళ్తే, గతేడాది మొదలుపెట్టి బాగానే కొనసాగించిన సిరీస్ 'వేటూరి పాట.' నా అభిమాన గీత రచయిత వేటూరి సుందర రామ్మూర్తి పాటల్లో నాకు ఇష్టమైన కొన్నింటి గురించైనా వివరంగా రాయాలన్న తాపత్రయంతో మొదలు పెట్టిన సిరీస్ ఇది. సినీ కవులెవరూ బూతుకి అతీతులు కాకపోయినా, అదేంటో వేటూరి అనగానే బూతురాశాడు అనేస్తూ ఉంటారు కొందరు, అదేదో పేటెంట్ లాగా. నిజానికి తేలికపాటలు రాసినా చెల్లిపోయే సినిమాలకి కూడా లోతైన భావం ఉన్న పాటలు రాశారు వేటూరి. అయితే, ఈ బూతు బ్రాండింగ్ ఆకర్షించినట్టుగా ఆ కృషి ఆకర్షించడంలేదు విమర్శకులని. వాళ్ళకేమీ చెప్పనవసరం లేదు కానీ, నాలాగే వేటూరి పాటల్ని ఇష్ట పడే వాళ్ళకోసం రాయాలనిపించి మొదలుపెడితే, నెమ్మదిగా సిరీస్ గా మారింది. 

నిజానికి నేను ముందుగా రాయాలన్న వాటిలో ఈ 'వేటూరి పాట' లేదు. కానీ, అనుకోకుండా మొదలై అలా అలా సాగుతోంది. పలికిస్తుంది వేటూరే. తప్పులేవి దొర్లినా అవి నావే. అభిమాన రచయిత్రి సోమరాజు సుశీల మరణం నన్ను బాగా బాధ పెట్టిన విషయాల్లో ఒకటి. రాయాల్సిన కథలింకా ఎన్నో ఉండగానే సెలవు తీసేసుకున్నారామె. చదివిన పుస్తకాల్లో పర్ల్ బక్ రాసిన 'ది గుడ్ ఎర్త్' ఇంకా వెంటాడుతోంది. వెంటాడుతూనే ఉంటుంది, బహుశా. చదవల్సినవి, రాయాల్సినవీ కూడా 'మా సంగతేంటి?' అంటూండగానే తగుదునమ్మా అంటూ పుట్టిన్రోజు వచ్చేసింది. ఏంచేయాలో తెలీకే ఈ తలంటి కార్యక్రమం అన్నమాట. మీరూ కాస్త పులుసు పొయ్యండి, పుట్టిన్రోజు ఊరికే వస్తుందా...