నిండు చంద్రుణ్ణి చూసినప్పుడల్లా మనసుకి దగ్గరైన వాళ్లంతా వరసగా గుర్తొస్తారు - దూరంగా ఉన్నవాళ్లూ, బహుదూరంగా ఉన్నవాళ్లూను. ఆ జ్ఞాపకాలన్నీ ఆనందాన్నీ, బాధనీ ఏకకాలంలో అనుభవానికి తెస్తాయి. నిన్నటి వరకూ సంతోషపెట్టిన మీ జ్ఞాపకం ఇవాల్టినుంచీ బాధ పెడుతుందని ఏమాత్రం అనుకోలేదు 'అమృతం' గారూ.. ఎందుకిలా జరిగింది? వేణూశ్రీకాంత్ అనే మీ అసలు పేరు కన్నా మీరెంతో ఇష్టంగా పెట్టుకున్న 'అమృతం అమృతరావు' అనే కొసరుపేరే నాకెంతో నచ్చింది. ఎంత అంటే, మీకు రాసిన పర్సనల్ మెయిల్స్ లో కూడా మిమ్మల్ని 'అమృతం గారూ' అని సంబోధించడం, అదిచూసి మీరు నవ్వుతూ జవాబివ్వడం వరకూ. కోవిడ్ జ్వరంతో ఆస్పత్రిలో చేరుతున్నట్టుగా మీరు పోస్టు పెట్టినప్పుడు కూడా, ఒకట్రెండు రోజులు చికిత్స చేయించుకుని, ఆరోగ్యంగా తిరిగొచ్చి ఆ కబుర్లన్నీ పంచుకుంటారనుకున్నాను.. కానీ మీరు ఇక లేరన్న వార్త వినాల్సొస్తుందని ఏమాత్రం ఊహించలేదు.
పుష్కర కాలానికి పైగా కలిసి ప్రయాణం చేశాం. దాదాపు రోజూ అన్నట్టుగా కబుర్లు చెప్పుకున్నాం. మీ పోస్టులు చదివి నన్ను నేను అద్దంలో చూసుకున్నట్టు అనిపించిన సందర్భాలు ఎన్నో. "అసలు కరుకుదనం అంటే తెలుసా?" అనిపించేటంతటి మెత్తదనం - మీ పోస్టుల్లోనూ, కామెంట్లలోనూ కూడా. ఈ మార్దవాన్ని గురించి మన మిత్రులు సరదాగా జోకులేసినా స్పోర్టివ్ గానే తీసుకున్నారు తప్ప అప్పుడు కూడా కోపం చూపించలేదు. ఇప్పుడు మాత్రం మాకందరికీ కోపంగా ఉంది. మీ మీద మాత్రమే కాదు. మిమ్మల్ని మాకు దక్కకుండా చేసిన పరిస్థితులన్నింటి మీదా కూడా. కోప్పడడాన్ని మించి ఏమీ చేయలేనివాళ్ళం అయిపోయాం అందరమూ.
గత ఏడాదిగా మీరెన్ని జాగ్రత్తలు తీసుకున్నారో, మాకందరికీ ఎన్ని జాగ్రత్తలు చెప్పారో తెలుసు. ఎవరిదో నిర్లక్ష్యానికి మీరు బలవ్వడం అత్యంత విషాదం. మీ చుట్టుపక్కలి నిర్లక్ష్యపు మనుషుల మొదలు, ప్రభుత్వమనే బ్రహ్మపదార్ధం వరకూ అందరికీ ఈ పాపంలో భాగం ఉంది. అందుకేనేమో దుఃఖం కన్నా ఎక్కువగా కోపమొస్తోంది. మీ చివరి పోస్టు, చివరి మెసేజీ అన్నీ ఆశావహమైనవే. మీకిలా జరుగుతుందని మేమే కాదు, మీరూ ఊహించలేదు, భయపడలేదు. ఆస్పత్రికి వెళ్తూ కూడా మీ గురించి కన్నా, మీ నాన్నగారి గురించే ఎక్కువ ఆలోచించారు. 'విష్ అజ్ ఆల్డి బెస్ట్' అన్నారు. మా విషెస్ చాలలేదు. మీరు మాకు మిగల్లేదు. ఉహు, మీరు లేరంటే ఇంకా నమ్మకం కలగడం లేదు.
ఎవరిమీదన్నా కోపం వస్తే వాళ్లతో ఉన్న విభేదాలో, అభిప్రాయ భేదాలో గుర్తొస్తాయి కదా. మీ విషయంలో అది కూడా జరగడం లేదు. "వినదగునెవ్వరు చెప్పిన.." అనే మాటని అక్షరాలా అమలు చేశారు.. అలాగని ఎప్పుడూ వినినంతనే వేగపడలేదు, నచ్చని సంగతుల్ని ఒప్పుకోలేదు. 'ఇలా ఉండగలగడం ఎలా సాధ్యం?' అనే ప్రశ్నని మిత్రులందరిలోనూ కలిగి, 'ఒక్క వేణూశ్రీకాంత్ కి మాత్రమే సాధ్యం' అనే సర్వామోదమైన జవాబు ఏళ్ళ కిందటే వచ్చేసింది. కాలం గడిచినా ఆ జవాబులో మార్పు రాలేదు. మీలా ఉండగలడగం మీకు మాత్రమే సాధ్యం. కనీసం కొన్నిసార్లన్నా కటువుగా ఉండుంటే ఇప్పుడు మాకింత బాధ ఉండేది కాదేమో అనిపిస్తోంది. మీ కబుర్లలో సగం నాన్న, తమ్ముడు, చెల్లి గురించే.. ఇప్పుడు వాళ్లెలా ఉన్నారో కదా..
మీకందరూ ఆప్తులే అయినా ప్రత్యేకించి మనిద్దరినీ దగ్గర చేసినవి సినిమాలు, పాటలు. కొత్త సినిమాలు ఒకేసారి ఇద్దరం విడివిడిగా చూసి, పోస్టులు రాసుకుని, ఒకరిది మరొకరం చదువుకుని 'అరె, ఒకేలా రాశామే!' అని నవ్వుకుని ఆపై మెయిల్స్ రాసుకున్న సందర్భాలు ఎన్నో. కొన్నాళ్ళకి ఈ 'ఒకేలా ఉండడం' కూడా మనకి అలవాటైపోయింది. అన్నట్టు, నా మొదటి పుస్తకానికి రూపుదిద్దింది మీరే.. ఎంత ఓపికగా, శ్రద్దగా తీర్చిదిద్దారో కదా. కేవలం సినిమా పాటల కోసమే ఓ బ్లాగు మొదలు పెట్టి, ప్రతి రోజూ ఓ పాటతో మమ్మల్నందరినీ పలకరించారు. ప్రతిరోజూ సూర్యుడు ఉదయించినంత సహజంగా, ఓ కొత్త పాట పలకరించేది. రేపటినుంచి కూడా సూర్యుడు ఉదయిస్తాడు. కానీ మమ్మల్ని పలకరించే మీ పాట?
మీ బ్లాగు పోస్టులు, పాటల చర్చలు, మెగాభిమానం కబుర్లు.. ఒకటేమిటి చాలా గుర్తొస్తున్నాయి. మీ బ్లాగుని తల్చుకోగానే గుర్తొచ్చే మొదటి పది పోస్టుల్లో ఒకటి మీ అమ్మగారిని గురించి రాసిన పోస్టు. ఇప్పుడు గుర్తు చేసుకుంటే 'ఆ తల్లి ఒడిని వెతుక్కుంటూ సేదదీరడానికి వెళ్లిపోయారా?' అనిపిస్తోంది. ఎస్కెపిజం కదూ? ఎన్నో సినిమాలు చూస్తానన్నారు, కొత్త వంటలు ప్రయత్నిస్తానన్నారు.. మీరు లేరన్న వార్త నమ్మడానికి చాలా సమయం పట్టింది.. ఇప్పుడు కూడా ఇది అబద్ధం అయితే బాగుండునని, అలా తెలిసిన మరుక్షణం ఈ పోస్టు డిలీట్ చేసేయాలని బలంగా కోరుకుతుంటున్నాను. మీరెక్కడున్నా ప్రశాంతంగానే ఉంటారు.. కానీ, మీరు లేకపోవడం అలవాటయ్యేంత వరకూ మాకందరికీ అశాంతి తప్పదు. చంద్రుడు మబ్బుల్లోకి వెళ్ళిపోతే బాగుండు. నాకు మా అమృతాన్ని చంద్రుళ్ళో కాదు, ఆన్లైన్లో చూడాలని ఉంది..
