మరచిపోయా...

అనుకోకుండా ఒక కార్యక్రమానికి వెళ్లాను. తెలిసిన వ్యక్తే కానీ ఏడాది తర్వాత ఒకరికొకరం ఎదురు పడ్డాం. నవ్వీనవ్వనట్టుగా నవ్వాడు. నేను దగ్గరికి వెళ్లి "హవార్యూ" అంటూ షేక్ హ్యాండిచ్చా. "హూ ఆర్యూ" అన్నట్టుగా చూసి, నన్ను కొంచం పక్కకి నడిపించాడు. "వెరీ సారీ.. మిమ్మల్ని గుర్తు పట్టలేక పోతున్నాను.." అన్నాడు చాలా అపాలజెటిక్ గా.. పెద్ద షాక్ నాకు. ఎందుకంటే తెలుగు పండుగలు మొదలు, జాతీయ పండుగ వరకూ ఏ పండుగ వచ్చినా, ప్రత్యేక సందర్భం వచ్చినా తన నుంచి నాకు క్రమం తప్పకుండా ఎస్సెమ్మెస్ రూపంలో సందేశాలు అందుతాయి. నేను అస్సలు బద్ధకించకుండా వెంటనే జవాబు పంపుతాను.

ఇప్పుడింక చేసేదేముంది.. నన్ను నేను పరిచయం చేసుకున్నాను.. తను పాపం చాలా బోల్డన్ని క్షమాపణలు చెప్పాడు. నేనప్పుడు మెసేజీల గురించి చెప్పాను. "నా ఫోన్లో చిప్ సరిగ్గానే పనిచేస్తోందండీ.. బుర్రలో చిప్ కే కొంచం ప్రాబ్లం వచ్చినట్టుంది.." అన్నాడు తను నవ్వుతూ. ఓ పది నిమిషాలు మాట్లాడుకున్నాం. తర్వాత నేను బయటికి వచ్చేస్తున్నప్పుడు తను మళ్ళీ నా దగ్గరికి వచ్చి "ఇంకెప్పుడూ మిమ్మల్ని మర్చిపోను" అని హామీ ఇచ్చాడు. బాగా నవ్వుకున్నాం ఇద్దరం.

ఇది అతనికి మాత్రమే వచ్చిన సమస్య మాత్రమే కాదు, అప్పుడప్పుడూ నాకూ ఎదురవుతూ ఉంటుంది. ఫోన్లో అయితే మొహమాటం లేకుండా "సారీ.. మీరెవరో చెప్పండి" అని అడిగేస్తాను.. ఎదురుగా ఉన్నప్పుడైతే ఓపక్క మాట్లాడుతూనే మరో పక్క తీవ్రంగా ఆలోచిస్తాను, అవతలి వ్యక్తిని గుర్తు చేసుకునేందుకు. మరచిపోడానికి ఇదీ కారణం అని ప్రత్యేకంగా ఒకటో, పదో కారణాలు చెప్పడం కష్టం. సాధారణంగా అందరూ "వయసు ప్రభావం" అనేస్తూ ఉంటారు కానీ దీనికి బోలెడన్ని మినహాయింపులు ఉన్నాయి.

తరచూ కొత్త వ్యక్తులని కలుసుకుంటూ ఉండడం, ఒక వ్యక్తిని రెండు సార్లు కలవడానికి మధ్య బాగా గ్యాప్ రావడం, ఒకేలాంటి రూపు రేఖలు, హావభావాలు ఉన్నవాళ్ళు ఒకరికి మించి మనకి పరిచయం కావడం.. ఇలాంటివన్నీ కొంచం ఎక్కువ మంది చెప్పే కారణాలు. కొంతమందిని ఒక్కసారి చూడగానే గుర్తు పెట్టేసుకుంటాం. వాళ్ళ పరిచయం మనకి సంతోషాన్నో, శిరోభారాన్నో కలిగించడం వల్ల ఇలా జరుగుతూ ఉంటుంది. అదే మరికొందరిని ఎన్నిసార్లు చూసినా.. అబ్బే.. కష్టం.

రోజూ ఉదయాన్నే పేపర్లు తెచ్చే కుర్రాళ్ళని గుర్తు పెట్టుకోవాలని నేను విశ్వ ప్రయత్నం చేస్తూ ఉంటాను. సగం నిద్రలో ఉండడం వల్ల వాళ్ళ ముఖాలు వెంటనే రిజిస్టర్ అవ్వవు. కష్టపడి గుర్తు పెట్టుకునేసరికి వాళ్ళు మారి వేరే వాళ్ళు వస్తూ ఉంటారు. పేపర్ బిల్లు ఇచ్చే ప్రతిసారీ సందేహమే, 'పేపర్ తెచ్చేది ఇతనేనా?' అని.

తెలిసిన వాళ్ళలో చాలామంది మనం గుర్తు పట్టలేకపోడాన్ని కొంచం సహృదయంతోనే అర్ధం చేసుకుంటారు. అదే బంధువులయితేనా? మన పని అయిపోయినట్టే. అరుదుగా కలిసే దూరపు బంధువులని గుర్తు పెట్టికోవడం ఎవరికైనా కష్టమే అనుకుంటాను. నేరుగా గుర్తు పట్టలేదు అని చెప్పేస్తే చాలా బాధ పడిపోయి, "ఇప్పుడంటే ఇలా అయిపోయాం కానీ, ఒకప్పుడు మీ కుటుంబం మా కుటుంబం ఎంత బాగా ఉండేవో" అంటూ ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి వెళ్ళిపోతారు.

అలా అని ఈ గండం గట్టెక్కడం కోసం మాటల్లో పెడదామా అంటే ఏం మాట్లాడితే ఏం తంటానో తెలీదు. 'పిల్లలు బాగున్నారా?' అనో 'అమ్మా నాన్నా బాగున్నారా?' అనో దాటేద్దామంటే ఏ కొత్త సమస్య వస్తుందో అని సందేహం. (ఒకటి రెండు అనుభవాలు తల బొప్పి కట్టించాయి) 'మీరెవరు?' ని నేరుగా అడగ కూడదు, మాట్లాడకుండా ఉండకూడదు, మాటల్లో దొరికిపోకూడదు. తాడు మీద నడవడం సులువు, ఇంతకన్నా.

ఇలాంటి గండాలు గట్టెక్కడానికి ఈమధ్యనే నేనో చిట్కా కనిపెట్టాను. ఫంక్షన్లలో ఒక్కళ్ళం ఎవరికీ దొరక్కుండా ఎవరైనా 'బంధుమూర్తి' ని ఫాలో అయిపోతే చాలు. సదరు బంధుమూర్తి సాధారణంగానే మంచి మాటకారీ, కలుపుగోలు వ్యక్తీ అయి ఉంటాడు కాబట్టి, మనం ఏమీ మాట్లాడకుండానే అవతలి వాళ్ళ వివరాలు తెలుసుకోవచ్చు. సదరు బంధుమూర్తే మనపాలిట విలనై "వీణ్ణి గుర్తుపట్టావా?" అని నిండు సభలో మనల్ని గర్వంగా ప్రశ్నిస్తే మాత్రం, తప్పించుకునే సాధనం ఉండదు, ఓ వెర్రి నవ్వు నవ్వేయడం తప్ప.

మర్చిపోవడం వల్ల చాలా లాభాలుంటాయన్న జ్ఞానోదయం మనకి కొంచం ఆలస్యంగా కలుగుతుంది. ముఖ్యంగా, మన దగ్గర అప్పు తీసుకున్న వాడు మనల్ని మర్చిపోయినప్పుడు వద్దన్నా ఈ జ్ఞానం కలిగి తీరుతుంది. మనకి అప్పిచ్చిన వాడు మాత్రం మనల్ని మరచిపోడు. బాకీ తీరేంత వరకూ మన యోగక్షేమాలు విచారిస్తూనే ఉంటాడు. అప్పిచ్చిన మొత్తం కొంచం పెద్దదైతే మన ఆరోగ్యం కోసం ప్రత్యేక పూజలూ అవీ కూడా చేయించే అవకాశం ఉంది.

అధిక శాతం పురుషులు తప్పక గుర్తు పెట్టుకునే, తరచూ తలచుకునే కొందరు వ్యక్తులు: చిన్నప్పుడు మనల్ని స్కూల్లో కొట్టిన మేష్టారూ, హైస్కూల్లో, కాలేజీలో మనతో కలిసి చదువుకున్న అమ్మాయిలూ, మనం ప్రేమలేఖ ఇచ్చిన అమ్మాయిలూ (లిస్టు మరీ పెద్దదయితే కనీసం మొదటి ప్రేమలేఖ ఇచ్చిన అమ్మాయి), మొదటి ఉద్యోగం ఇచ్చిన బాసూ, అప్పు తీసుకున్న మిత్రులూ, పిల్లనిచ్చిన మావగారూ... ఎవరి జాబితా వాళ్ళది. మీరూ మీ జాబితా వేసుకోండి, సరదాగా.