వాడు -1

గోపాల్ చెప్పిన కథ:

నాకు జ్ఞానం తెలిసినప్పటి నుంచీ చాలా తరచుగా అనుకున్నది ఒక్కటే.. నేను నాన్ననయ్యాక మా నాన్నలాగా ఉండకూడదు అని. కానీ, ఇవాళ నేనున్న పరిస్థితి నుంచి చూస్తుంటే నాన్న నాకు చాలా ఉన్నతంగా కనిపిస్తున్నాడు. ఆయన నాకు చేసిన మంచిలో కనీసం ఒక వంతన్నా సిద్దూకి చెయ్యగలనా నేను? రేపు పెద్దయ్యాక వాడికి నన్ను హత్య చేయాలన్నంత ద్వేషం కలిగినా ఆశ్చర్యపోను.

జన్మనివ్వడం కాక, వాడికోసం నేనిప్పటివరకూ చేసిన మరో పని వాళ్ళమ్మకి విడాకులు ఇవ్వడం.

అసహ్యించుకునేందుకైనా వాడికి ఒక తండ్రి అంటూ మిగలాలన్న బలమైన ఆలోచన లేకపోతే దివ్యని ఏదో విధంగా భరించేసే వాడినేమో. ఉహు, ఒక్కోసారి ఇలా అనుకుంటూ ఉంటాను కానీ, నా సహనానికి ఆమె ఎంతటి పరిక్షలు పెట్టగలదో గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా ఆ బంధానికి విడాకులు తప్ప మరో ముగింపు లేదనే నమ్మకం బలపడుతూ ఉంటుంది. ఎప్పటికైనా జరగాల్సిన దాన్ని ఇప్పుడే చేశాను నేను. అది కూడా సిద్దూ కోసమే..

వాడికి పూర్తిగా ఊహ తెలియక మునుపే మేమిద్దరం ఆ బంధం నుంచి బయట పడడమే మంచిదనిపించింది. ఆ బంధం దివ్యకి బంధనమే అయినా, సవాలక్ష ఆంక్షలు పెట్టి మరీ  సంతకం చేసింది డైవోర్స్ పేపర్ల మీద. మూడేళ్లకి పైబడి జరిగిన అనేకానేక గొడవల తర్వాత పేపర్ల ఫైలింగ్ అయ్యింది. మరో ఆర్నెల్లలో బంధ విముక్తులం అవుతాం నేనూ దివ్యా కూడా.

దివ్య నుంచి దూరం జరగడం కోసం సిద్దూని పణంగా పెట్టాల్సి రావడం ఒక్కటే నేను భరించలేక పోతున్న విషయం. "పిల్లల సంరక్షణ బాధ్యత తల్లికే వెళ్తుంది" అని లాయరూ, "వాణ్ణి మాత్రం నీకివ్వను. నిన్ను సుఖపడనిస్తానని ఎలా అనుకుంటున్నావు?" అని దివ్యా ఒక్క మాటలో సిద్దూ మీద నాకు ఎలాంటి ఆశా లేకుండా చేసేశారు.

నాకు నాలుగేళ్ల వయసప్పుడు ఆడుకోడానికి పక్కింటికి వెళ్లానన్న కారణానికి, ఓ మధ్యాహ్నం వేళ సన్న బెత్తంతో నాన్న నన్ను వాతలు తేలేలా కొట్టడం నాకు బాగా గుర్తుండిపోయిన తొలి బాల్య జ్ఞాపకం. ఎన్నేళ్ళు గడిచినా మనసులో ఆ గాయం పచ్చిగానే ఉంటుంది. సిద్దూకిప్పుడు నాలుగేళ్ళు. వాడేం చేసినా కొట్టడం కాదు కదా, కనీసం కసురుకోను నేను. కానీ, వాడు నాదగ్గర లేడు.. రాడు..

పెళ్ళైన మొదటి ఆరునెలలు నిజంగానే హనీమూన్ పీరియడ్. ఆ రోజులెలా గడిచిపోయాయో తలుచుకుంటే ఇప్పటికీ ఆశ్చర్యమే. దివ్యది తనమాటే నెగ్గాలనే తత్త్వం. పట్టూ, విడుపూ బాగా తక్కువని మొదట్లోనే అర్ధమయ్యింది. 'విజాతి ధ్రువాలు ఆకర్షించుకొనును' అన్న అయస్కాంత సూత్రాన్ని జ్ఞాపకం చేసుకుని, భవిష్యత్తు బాగుంటుందని ఆశ పడ్డాను.

కన్సీవ్ అయినట్టు తెలిసిన తర్వాత తన ప్రవర్తన యు టర్న్ తీసుకుంది. వంటగదిలో ఉన్న గాజు కప్పుల సెట్ నేలకేసి కొట్టి, తను ఏడుస్తూ పడుకున్న రోజున, ఎందుకై ఉంటుందా అని ఆలోచించాను. ఆశ్చర్యం.. తను చెప్పిన కారణం చాలా చిన్నది. ఇలాంటివి మరికొన్ని జరిగాక డాక్టర్ని కలిశాను.

"మొదటిసారి కదా.. కొందరిలో యాంగ్జయిటీ ఉంటుంది.. మీరు కొంచం సర్దుకోవాలి.. అవసరం అయితే కౌన్సిలింగ్ కి రికమెండ్ చేస్తాను.. ఓపిక పట్టండి.." డాక్టర్తో మాట్లాడిన విషయం దివ్యకి చెప్పలేదు. కానీ, ఆమె ప్రవర్తన రోజురోజుకీ ఊహాతీతంగా మారిపోతోంది. ఏ క్షణంలో ఎలా ఉంటుందో బొత్తిగా తెలియడం లేదు.

"కౌన్సిలింగ్ కి వెళ్దాం" అని నేనన్నరోజున ఆమె చేసిన గొడవకి, మా ఫ్లోర్ లో నేను తలెత్తుకుని తిరగడానికి వారం రోజులు పట్టింది. సిద్దూ పుట్టాక మా ఇద్దరి మధ్యా దూరం మరింత పెరిగింది.

"నాకు మొదటినుంచీ నువ్వంటే అసహ్యం.. కేవలం మా వాళ్ళకోసం చేసుకున్నానీ పెళ్లి.." తండ్రయ్యానన్న ఆనందాన్ని ఆవిరి చేసేశాయీ మాటలు. పెద్దవాళ్ళ జోక్యం వల్ల మా బంధం అతుక్కోకపోగా మరింత బలహీన పడింది. తలనెరిసిన ప్రతి 'పెద్దమనిషి' ముందూ తలవంచుకుని వివరణలు ఇచ్చుకోడం ఎంత టార్చర్ అసలు.

ఆమెని పెళ్లి చేసుకోడమే తప్పయితే, అంతకు వెయ్యి రెట్లు మూల్యం చెల్లించాను, మనశ్శాంతి రూపంలో.

ఈ గొడవల్లో నాకు దక్కిన ఒకే ఒక్క ఓదార్పు సిద్దూ ఆటపాటలు. నా జుట్టు, ముక్కు, చెవులు.. ఇవన్నీ ఆటవస్తువులే వాడికి. అచ్చం వాడిలాంటి వాణ్ణి చూసే గుఱ్ఱం జాషువా గారు "బొటవ్రేల ముల్లోకములు చూచి లోలోన నానందపడు నోరు లేని యోగి.." అంటూ 'శిశువు' ఖండిక రాశారేమో అనిపించేది.

రాత్రుళ్ళు నాతో ఆడి ఆడి అలిసిపోయి నన్నతుక్కుని నిద్రపోయేవాడు. ఏ అర్ధరాత్రి వేళో పొట్ట దగ్గర చల్లగా తగలడంతో నాకు మెలకువ వచ్చేది. వాడి డైపర్ మార్చి, పాల సీసా నోటికిస్తే నిద్రలోనే లొట్టలేస్తూ తాగి, నిద్రపోయేవాడు. ప్రశాంతంగా ఉన్న వాడి ముఖం ఎంత సంతోషాన్ని కలిగించేదో, ఆ పక్కనే పడుకున్న దివ్య ముఖంలో అశాంతి అంతకు వందరెట్లు సందేహాలని మిగిల్చేది.

నా రెండు చూపుడు వేళ్ళనీ తన గుప్పెళ్ళలో బిగించి నా పొట్టమీంచి గుండెలవరకూ సిద్దూ అడుగులేసిన రోజు నాకు ప్రపంచాన్ని జయించినట్టనిపించింది. అదే క్షణంలో దివ్య కళ్ళలో కనిపించిన ఎరుపు ఏదో జరగబోతోందన్న సంకేతాన్నిచ్చింది. రానురానూ గొడవలు పెట్టుకోవడం దివ్యకి వెన్నతో పెట్టిన విద్యయిపోయింది. నేనెటూ సమాధానం చెప్పడం లేదు కాబట్టి, గొడవలకి కారణాలు వెతుక్కునే పని కూడా లేదు. నా వాళ్ళంతా ఇంటికి రావడం తగ్గించేశారు. తనవాళ్ళు కొంచం తరచూ వచ్చి వెళ్తున్నారు.

దివ్య అరుపుల్నీ, ఏడుపుల్నీ చూసి సిద్ధూ భయంతో నన్ను కరుచుకుపోయే క్షణాల్లో గుండె నీరయి పోయేది. సిద్దూ మూడో పుట్టినరోజు అవుతూనే వాణ్ణి తీసుకుని పుట్టింటికి వెళ్ళిపోయింది దివ్య. అప్పటినుంచి విడాకుల కోసం తను, కలిసి ఉండడం కోసం నేనూ ప్రయత్నాలు ముమ్మరం చేశాం.

"నువ్వు నన్ను బలవంతంగా రప్పించుకుంటే, విషం పెట్టి చంపేస్తాన్నిన్ను. అది నాకు పెద్ద పని కాదని నీకు బాగా తెలుసు" ఈ ఫోన్ కాల్ తో దివ్య విజయం సాధించింది.

"డైవోర్స్ వచ్చాక, కోర్ట్ మీకు విజిటింగ్ రైట్స్ ఇస్తుంది. పిల్లవాణ్ణి మీరు చూసి వస్తూ ఉండొచ్చు.." అని లాయర్ చెప్పినా, కోర్టుని దివ్య ఎంత వరకూ గౌరవిస్తుందన్న ప్రశ్న నన్ను వేధిస్తూనే ఉంది. మొదట్లో ఏమీ తెలియకపోయినా దివ్య ప్రవర్తనకి కారణాలు నెమ్మది నెమ్మదిగా నాకు తెలుస్తూ వచ్చాయి. కానీ, వాటిని ఎవరితోనూ పంచుకునే ఆలోచన లేదు నాకు.

ఆమె కారణంగా నాకు మొత్తం ఆడవాళ్ళ మీదే నమ్మకం పోయి ఉండేదేమో, వసుధ పరిచయం అయి ఉండకపోతే. ఏడాది క్రితం లాయర్ ఆఫీసులో మొదటిసారి చూశానామెని. భర్త నుంచి విడాకుల కోసం లాయర్ దగ్గరికి వచ్చింది. విడాకులు ఇవ్వడానికి ఆమె భర్త సిద్ధంగా లేడు. గొడవలేవీ లేకుండా, వీలైనంత నిశ్శబ్దంగా విడాకులు జరిగిపోవాలని ఆమె కోరిక. మా ఇద్దరి లాయర్ అపాయింట్మెంట్లు ఒకే టైంలో వచ్చేవి. తనకో పాప నవ్య, సిద్దూ ఈడుదే. పాపని తీసుకుని ఆమె ఒక్కర్తే వచ్చేది ప్రతిసారీ.

అదే టైం లో లాయర్ ఆఫీసు వాళ్ళు చేసిన ఓ పొరపాటు మేమిద్దరం మరికొంచం దగ్గరవ్వడానికి కారణం అయ్యింది. ముఖ పరిచయం పెరిగి పెద్దదై కలిసి కాఫీకి వెళ్ళడం వరకూ వచ్చింది. నెమ్మదిగా రోజూ ఫోన్ కాల్స్ చేసుకోడం నుంచి అప్పుడప్పుడు కలిసి లంచ్ చేయడం వరకూ వచ్చిందిప్పుడు. మరో ఆరు నెలల్లో తనకి కూడా డైవోర్స్ వచ్చేస్తుంది.

తగిలిన దెబ్బలు మమ్మల్నిద్దర్నీ కూడా బయటికి మాట్లాడనివ్వడం లేదు కానీ, ఇద్దరం కలిసి జీవితం ప్రారంభిస్తే బాగుంటుందన్న ఆలోచన ఇద్దరికీ చాలాసార్లే వచ్చింది. మా జీవితాల్లో ఒకసారి జరిగిన  పొరపాటు ఇద్దరినీ కూడా మరింత జాగ్రత్తపరులుగా చేసినట్టుంది. తెలియకుండానే ఒకరినొకరం బాగా పరిక్షించుకున్నాం ఇన్నాళ్ళుగా.

అయితే, వసుధని నా జీవితంలోకి ఆహ్వానించేందుకు నేను మనస్పూర్తిగా సిద్ధం కాలేకపోతున్నాను. కారణం నా వరకూ చాలా పెద్దదే. నేను చెప్పే కబుర్లన్నీ చాలా శ్రద్ధగా వింటుంది వసుధ. దివ్య ప్రస్తావన ఎప్పుడో తప్ప రాదు. ఇంటి విషయాలు, ఆఫీసు సంగతులు, నా స్నేహితులు, బంధువులు.. ఇలా ఎన్నో కబుర్లు దొర్లుతూ ఉంటాయి. నాతో సమంగా మాట్లాడుతుంది తను కూడా. కానీ, నా నోటినుంచి సిద్దూ పేరు వినపడగానే తను మూగైపోతుంది. మరుక్షణంలో ఏదో అప్రస్తుత విషయాన్ని అత్యవసరంగా చర్చకి పెడుతుంది.

నేను కొంచం ఆలస్యంగా గమనించానీ విషయాన్ని. గమనించాక చాలాసార్లు సిద్దూ ప్రస్తావన తెచ్చి చూశాను. తను ఏమాత్రం స్పందించదు. నవ్య సంగతులేమున్నా నేను చాలా మామూలుగా మాట్లాడతాను. దివ్య విషయాల ప్రస్తావన కూడా తనకేమీ ఇబ్బంది కాదు. కా..నీ, సిద్దూ అంటే ఆమెకి ఎందుకింత అయిష్టత? ఇది చాలా పెద్ద ప్రశ్న అయిపోయింది నాకు.

ఇప్పటికే దివ్య కారణంగా సిద్దూకి దూరమైన నేను, వసుధ వల్ల వాణ్ణి పూర్తిగా నా మనసులోనుంచి తుడిచేయాలా? నేనాపని చేయగలనా? వాడి ప్రస్తావన తెచ్చి వసుధతో కూడా గొడవలు పడాలా? అంత ఓపిక మిగిలి ఉందా నాలో?? ఒకవేళ నేను పొరబడుతున్నానేమో అన్న ఆలోచన ఏమూలో ఉంది నాకు. కానీ, నాది పొరపాటేననీ, ఈ విషయంలో వసుధని అపార్ధం చేసుకున్నాననీ నమ్మకం కలిగే వరకూ అడుగు ముందుకు వెయ్యలేను.

ఒక పెళ్ళికి చెల్లించిన మూల్యం ఎంతో నేను మర్చిపోలేదు. తెలిసి తెలిసీ మరో సారి, మరో మూల్యం.. అది కూడా నాకు ప్రియమైన వాణ్ణి .. సిద్దూ.. సిద్దూ.. నాకు నువ్వు కావాల్రా కన్నా.. నీకూ నాకూ మధ్య ఇప్పటికి ఉన్న అడ్డంకులు చాలు నాన్నా.. ఇంకా కొత్తవి తెచ్చి పెట్టాలని లేదురా  సి..ద్దూ...

(ఇంకా ఉంది)