శతదినోత్సవం

"ఇవాళ కూడా మీరో టపా రాసి పోస్టు చేస్తే వరుసగా వందరోజులు నిర్విరామంగా బ్లాగు రాసినట్టవుతుంది. అభినందనలు" ఉదయాన్నే మెయిల్ చెక్ చేస్తుండగా, బ్లాగ్మిత్రులొకరు రాసిన మెయిల్, పంపిన కార్డ్ నన్ను మొదట ఆశ్చర్య పరిచాయి. తర్వాత ఆనంద పరిచాయి. ఓసారి బ్లాగులోకి వెళ్లి చూసుకుంటే, వారు రాసింది నిజమేనని అర్ధమయ్యింది. నాపాటికి నేను రాసుకుపోవడమే తప్ప ఎక్కడా ఆగి లెక్క పెట్టలేదు మరి.

వెనక్కి తిరిగి చూస్తే, మే ఇరవయ్యో తేదీన ప్రచురించిన 'తెగిన పేగు' టపా నుంచి ప్రతిరోజూ టపాలున్నాయి నా బ్లాగులో. నిజానికిదేదో పెద్ద అచీవ్మెంట్ అని నేను అనుకోవడంలేదు. అగ్రిగేటర్ తెరిచి చూస్తే రోజూ రెండు మూడు టపాలు రాసే బ్లాగ్మిత్రులు కనిపిస్తారు. అలాగే, ఇది ముందుగా అనుకుని చేసిందీ కాదు. నిజానికి అలా ఓ లక్ష్యం నిర్ణయించుకుని రాయడం అన్నది బ్లాగుల్లో సాధ్యపడదన్నది బ్లాగర్లందరికీ తెలిసిన విషయమే.

ఈ యాదృచ్చిక పరిణామాన్ని పునస్సమీక్ష కోసం ఉపయోగించుకోవాలని అనిపించిది. గత మూడు నెలల కాలంగా నాకు రోజూ బ్లాగు రాసే కోరిక, రాయగలిగే ఓపికా, తీరికా దొరకడం వల్ల నాకు రాయాలనిపించినవన్నీ బ్లాగులో రాశాను. బ్లాగు రాయడం కేవలం ఓ కాలక్షేపంగా కాక, ముఖ్యమైన పనిగానే భావిస్తాను నేను. ఎటూ నేను రాసింది చదవాలన్నకోరిక, ఓపిక, తీరిక ఉన్నవాళ్ళే వచ్చి చదువుతారు కదా.

"ఈమధ్య మీ బ్లాగులో తరచుగా టపాలు కనిపించడం బాగుంది" "రోజూ ఏదో ఒకటి భలే రాస్తున్నారు" మొదలుకొని "క్వాలిటి తక్కువై, క్వాంటిటీ బరువుతో మీ బ్లాగు మీకేమైనా బాగుందేమో, రోజు రోజుకీ విసుగ్గా ఉంటుంది. వ్రాయాలి కాబట్టి వ్రాయొద్దు. వ్రాయాలని అనిపించినపుడే వ్రాయండి" వరకూ రకరకాల స్పందనలు, "తినగా తినగా గారెలు చేదుగా అనిపిస్తే, గారెలు చేదుగా ఉన్నట్టు కాదుగా! అవకాశం, సమయం, రాసే వ్యాపకంలో మీకు సంతోషం ఉన్నన్నాళ్ళు ఎంచక్కా రాసుకోండి. అందరికీ దక్కే అదృష్టం కాదది," లాంటి ఆత్మీయ ప్రోత్సాహం, ఇవీ మిత్రుల నుంచి అందుకున్నవి.

చాలా అరుదుగా మాత్రమే ముందస్తు ప్లానింగ్ తో టపాలు రాస్తాను నేను. మెజారిటీ టపాలు అప్పటికప్పుడు అనుకుని రాసినవే. ఆక్షణంలో ఏ విషయాన్ని గురించి రాయాలనిపిస్తే, ఆ విషయాన్ని గురించి వాక్యం పక్కన వాక్యం పేర్చుకుంటూ వెళ్ళడమే. తీరా పబ్లిష్ చేసే సమయానికి మిషిన్ మొరాయించడం, అచ్చుతప్పులని మిత్రులు సున్నితంగా ఎత్తిచూపడం చాలా సార్లే జరిగింది. రాయాలి కాబట్టి రాయడం అన్నది జరగలేదు. అసలు ఎందుకలా? రాయకపోతే ఎవరేమంటారు? అసలిక్కడ ఎవరి బ్లాగుకి వారే శ్రీ సుమన్ బాబు కదా!

ఒకరోజు 'ఇవాళ బ్లాగింగుకి సెలవు' అనుకుని, టీవీ ముందు కూర్చున్నాను. 'శంకరాభరణం' బృందంతో చేసిన 'వావ్' కార్యక్రమం ఎంతగా ఆకట్టుకుందంటే, వెంటనే ఓ టపా రాసేయాలనిపించింది. చేతిలో బ్లాగుంది, రాసేశాను. ఆ టపాకి వ్యాఖ్య రాస్తూ రెండు రోజుల్లో రాబోయే వాణీ జయరాం కార్యక్రమాన్ని గురించి కూడా టపా రాయమని సూచించారు బ్లాగ్మిత్రులు ఇంగ్లిష్ సుజాత గారు. మరోరోజు మిత్రులు బోనగిరి గారు 'కుట్ర' కథ గురించి రాయమన్నారు. ఇంకోరోజు కొత్తావకాయ గారి పోస్టు చదువుతూ, ఏమాత్రం ముందస్తు ప్లాన్ లేకుండా రాసిన టపా 'కొత్తావకాయా అన్నం,' ఆసాయంత్రం ఓ అరగంట సమయంలో జరిగింది జరిగినట్టుగా రాశానది.

అయితే, ఆబ్లాగు గురించి రాసే అర్హత నాకు లేదన్న విమర్శ వచ్చింది. "...కొత్తావకాయ గురించి. ఆవిడకున్న భాష మీద పట్టు, ఆ ఒరవడి గమనించారా? జ్ఞాపకాలే మైమరపు, ఓదార్పు అని సిని కవి ముక్కలు రెండు అతికించుకున్న మీకు ఆవిడ భుజం తట్టే అర్హత ఉందా?" అని అడిగారు బ్లాగ్మిత్రులొకరు. ఇప్పుడు నా సందేహం, అమృతం కురిసిన రాత్రి ఎంత బావుందో చెప్పాలంటే మనమూ తిలక్ అంత గొప్పకవి అయి ఉండాలా? అలా అయితే, నా బ్లాగులో ముప్పాతిక మూడొంతుల టపాలు రాయడానికి నాకు ఎలాంటి అర్హతా లేనట్టే మరి.

బ్లాగు మొదలు పెట్టిన రోజు నుంచి ఈ రోజు వరకూ బ్లాగింగు గురించీ, నా బ్లాగుని గురించీ నా అభిప్రాయం ఒకటే. "ఇది నా డైరీ, కాకపొతే మరికొందరు చదవడానికి అందుబాటులో ఉంచుతున్నాను. అలా చదివే వారి మనోభావాలు గాయపరచకుండా ఉంటే చాలు." అభిప్రాయ భేదాలు ఉన్నప్పుడు ఆరోగ్యకరమైన చర్చలో పాల్గొనడానికి నేనెప్పుడూ సిద్ధమే. కాకపొతే, నా బ్లాగుని గురించి జరిగే చర్చ మరెక్కడో కాక ఇక్కడే జరగాలి. సద్విమర్శలకెపుడూ తలుపులు తెరిచే ఉంటాయి. ఎప్పటికప్పుడు వ్యాఖ్యలు, ఉత్తరాల రూపంలో అభిప్రాయాలు పంచుకుంటున్న మిత్రులందరికీ పేరు పేరునా మరోమారు కృతజ్ఞతలు. మెయిల్ రాసి, కార్డు పంపిన మిత్రులకి ప్రత్యేక ధన్యవాదాలు.