అందుకో నా లేఖ...

అమ్ములూ,

నాలుగు కాగితాలు ఉండచుట్టి పడేశాను.. ఎలా పిలవాలో తెలీక.. ఎదురుగా ఉన్నప్పుడు పిలవడం అన్నది ఎప్పుడూ ప్రత్యేకంగా అనిపించలేదు.. ఒకే ఒక్కసారి తప్ప!! కాపురానికి వచ్చిన రెండు వారాల తర్వాత, ఆషాఢమాసం వంకన పుట్టింటికి బయల్దేరడానికి రెండు వారాల ముందూ ఆవేళ ఉదయం నేను యదాలాపంగా 'అమ్మీ' అని పిలిస్తే ఎర్రగా చూశావు చూడు.. అలా చూసేసి విసురుగా తల తిప్పుకోగానే నీ బారు జడ మెడకి చుట్టుకుని బుగ్గని ముద్దాడినప్పుడు 'వాలు జడనైనా కాకపోతిని..' అని పాడుకున్నాను మూగగా.. మరీ.. ఇప్పుడు ఎవర్ని చూస్తున్నావలా చురచురా??

ఇంతకీ ఎలా ఉన్నావు... ఏం చేస్తున్నావు?? నీకేం, మీ వాళ్ళందరితోనూ సరదాగా గడిపేస్తూ ఉంటావు.. రోజులు గడుస్తున్నట్టే తెలియడం లేదు కాబోలు. నా పరిస్థితి ఏమిటో కనీసం ఒక్కసారన్నా ఆలోచించావా.. పున్నమి కదా అని నిన్నరాత్రి డాబా మీదకి వెళ్లి చందమామని చూడబోతే, మబ్బు చాటు చంద్రుడు నన్ను చూసి నవ్వినట్టు అనిపించింది. ఒక్క చంద్రుడేనా, ఎవర్ని చూసినా నన్ను చూసి నవ్వుతున్నారేమో అని ఒకటే అనిపించేస్తోంది. ఎందుకు నవ్వుకుంటున్నారో అని అద్దంలో మొహం చూసుకోవాలని కూడా అనిపించడం లేదు. అసలు ఏ పనిమీదకీ దృష్టి పోవడం లేదు తెలుసా.

నాలుగేళ్ల నుంచీ ఈ క్వార్టర్స్ లో ఉంటున్నా నాకు తెలిసిన వాళ్ళు తక్కువే.. నువ్వొచ్చి అందరినీ ఇట్టే పరిచయం చేసేసుకుని, స్నేహం కూడా కలిపేశావు. అందరికీ ఏం చెప్పావో తెలీదు కానీ, రోజుకో కేరియర్ వస్తోంది.. చుట్టుపక్కల వాళ్ళ దగ్గరనుంచి. కూరలు, పులుసుల మొదలు, అవియల్, కూటు వరకూ... కేరియర్ విప్పిన ప్రతిసారీ ఒక్కటే ఆలోచన.. 'నువ్వు కూడా ఉంటే...' ...ఈ ఆలోచనే నా గొంతుకి అడ్డం పడిపోతోంది. కనీసం మరో రెండు వారాలు ఆగాలి నీతో కలిసి గడపాలంటే.. ఎప్పటికి గడుస్తాయో కదూ.. ఉదయం నుంచి సాయత్రం వరకూ బాగానే గడిచిపోతోంది, ఆఫీసు పుణ్యమా అని. కానీ, సాయంత్రం నుంచి ఉదయం వరకూ గడపడం నా వల్ల కావడం లేదు. ప్చ్...

రోజూ ఆఫీసు నుంచి వస్తూ నాకు తెలియకుండానే పూలకొట్టు ముందు ఆగిపోతున్నాను.. ఇంట్లో నువ్వు లేవన్న విషయం గుర్తొచ్చి మళ్ళీ బయల్దేరుతున్నా.. అదిగో.. అలా నన్నుచూసి నవ్వుకునే వాళ్ళలో పూలమ్మి కూడా చేరిపోయింది. ఏం చేయనూ ఇంటికి వచ్చి? క్వార్టర్స్ చుట్టూ ప్రదక్షిణ చేస్తున్నా.. ఆడుకుంటున్న పిల్లల్ని చూసినప్పుడు, కొన్నేళ్ళు గడిచేసరికి మన పిల్లలూ వాళ్ళలో ఉంటారన్న ఊహ తోస్తుంది. నిన్న మొన్నటి వరకూ నేను... ఇప్పుడు నువ్వు-నేను.. కొన్నేళ్ళు గడిచేసరికి మనం.. తలచుకుంటే ఆశ్చర్యంగా అనిపించే నిజం కదూ ఇది..

నువ్వు రాకముందు గడిపిన జీవితం ఆలోచనలోకి కూడా రావడం లేదంటే నమ్ముతావా? ప్రతి ఆలోచనా మనం కలిపి గడిపిన రోజుల చుట్టూనే తిరుగుతోంది. వచ్చిన రోజు సాయంత్రమే షికారుకని బయల్దేరదీసి పూల మొక్కలు కొనిపించావు చూడూ.. అవే ఇప్పుడు నాకీ ఇంట్లో తోడు. గులాబీ మొగ్గ తొడుగుతోంది. ఎరుపా, గులాబిరంగా అన్నది ఇంకా తెలియడం లేదు. జాజితీగ నెమ్మదిగా పాకుతోంది, తాడు మీదకి. వర్షాలు బానే పడుతున్నాయి కదా... నీళ్ళు పోసే పని ఉండడం లేదు.. వెళ్తూ వెళ్తూ నువ్వు చెప్పిన జాగ్రత్తలు మాత్రం పూటా గుర్తొస్తున్నాయి.. వాకిట్లో మొక్కలు ఎండిపోతూ ఉంటే ఎవరు మాత్రం చూస్తూ ఊరుకుంటారమ్ములూ?

నిన్ను చూడాలని బాగా అనిపిస్తోంది.. ఏ అర్ధరాత్రో కలత నిద్ర నుంచి మెలకువ వచ్చినప్పుడు అప్పటికప్పుడే బయల్దేరి నీ దగ్గరికి వచ్చేయాలని యెంతగా అనిపిస్తుందో.. అదేం ఊరసలు? వంక పెట్టుకుని వద్దామన్నా ఎవరూ చుట్టాలూ, స్నేహితులూ లేని ఊరు.. మా ఆఫీసే కాదు, ఆ చుట్టుపక్కల ఐదూళ్ళలో అసలు ఏ ఆఫీసూ లేనే లేదు కాబట్టి 'ఆఫీసు పని' అని వంక పెట్టడానికి అస్సలు కుదరదు. పోనీ, గోదారికి వరదలు కదా.. ఎలా ఉన్నారో చూద్దామనీ అని వంక పెడదాం అంటే, 'ఎంత పెద్ద వరదొచ్చినా మా ఊరికి ఏమీ అవ్వద'ని పెళ్లి చూపులప్పుడే చెప్పేశారు మీవాళ్ళు. ఎన్నో జాగ్రత్తలు చెప్పావు కానీ, ఏ వంక పెట్టుకుని నిన్ను చూడ్డానికి రావాలో ఉపాయం చెప్పావు కావు..

చూస్తాను చూస్తాను... నేరుగా వచ్చేసి, "మీ అమ్మాయి ఉన్నఫళంగా రమ్మని ఉత్తరం రాసిందండీ" అని చెప్పేస్తాను.. ఇంటికొచ్చిన అల్లుడిని వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పలేరు కదా.. వేరే ఏ దారీ దొరక్కపోతే ఇదే దారి.. మళ్ళీ, ముందుగా చెప్పలేదని నన్ను సాధించకుండా ఇప్పుడే చెప్పేస్తున్నా... అప్పుడు తెల్లముఖం వెయ్యకూడదు.. తెలిసిందా... ఉహు... ఉత్తరం ముద్దులు ఇవ్వదల్చుకోలేదు నీకు.. అన్నీ నేరుగానే... వచ్చేస్తున్నానూ...

నీ

-నేను

జర్నీ ముచ్చట్లు

టైటిల్ చూసి ఇదేదో మా గోదారమ్మాయి అంజలి పొడవు జడతో నటించిన 'జర్నీ' సినిమా గురించిన పోస్టు అనుకోవద్దని మనవి.. (ఆ అమ్మాయి కన్నా, జడే ఎక్కువగా నటించేసిందని నా అనుకోలు).. మరి పోస్టు దేనిగురించీ అంటే.. ప్రయాణాల గురించి.. మరీ ముఖ్యంగా బస్సు ప్రయాణాల గురించి.. ప్రయాణాల్లో ఎదురయ్యే పదనిసల గురించీ అన్నమాట.. సాంకేతిక పరిజ్ఞానం బాఘా పెరగడం వల్ల అనేకానేక ప్రయోజనాలు ఉన్నాయి కానీ, బస్సు ప్రయాణాల్లో మాత్రం బోల్డన్ని ఊహించని ఇబ్బందులు ఎదురవుతున్నాయి.. సమస్య పరిజ్ఞానంతో కాదు, దాన్ని సరిగ్గా వాడుకోక పోవడంతో.. అదికూడా ఎలా వాడకూడదో తెలిసీ అలాగే వాడడం వల్ల అనిపిస్తూ ఉంటుంది, కొన్ని కొన్ని అనుభవాలు ఎదురైనప్పుడు.

సెల్ఫోన్ల లో కేవలం పాటలు మాత్రమే వినిపించేవి నిన్న మొన్నటివరకూ.. త్రీజీ పుణ్యమా అని ఇప్పుడు సర్వమూ కనిపిస్తున్నాయి, వినిపిస్తున్నాయి. ఈ వినిపించడం అన్నది కేవలం మనకు మాత్రమే జరిగేందుకు వీలుగా ఇయర్ ఫోన్లు, బ్లూటూత్ లు ఉన్నాయి. కానైతే, వీటిని వాడేవాళ్ళు కొద్దిమందే.. ప్రయాణాల్లో అయితే అతికొద్దిమంది. బస్సులో కనీసం ఒకరో ఇద్దరో నిస్వార్ధ పరాయణులైన అవుత్సాహిక ప్రయాణికులు ఉంటారు. 'కృష్ణశాస్త్రి బాధ ప్రపంచానికి బాధ' టైపులో వీళ్ళ ఆనందం మొత్తం ప్రపంచానికి ఆనందం కావాలి అని మనసా వాచా కోరుకుంటారు. అందు నిమిత్తం, స్పీకర్ ఆన్ చేసి మరీ వాళ్ళ ఫోన్ లో ఉన్న పాటల్ని మిగిలిన ప్రయాణికులు అందరికీ వినిపిస్తూ ఉంటారు.

'తెల్లారితే వీళ్ళందరూ తలోచోటికీ వెళ్ళిపోతారు కదా... మనదగ్గరున్న పాటలన్నీ ఇప్పుడే వినిపించేద్దాం' అనే ఆత్రుత కొద్దీ, అర్ధ రాత్రుళ్ళు సైతం తమ రాగయాగాన్ని నిరంతరాయంగా కొనసాగించేసే ఈ అవుత్సాహికుల వల్ల కలిగే ఇబ్బందులు అన్నీ ఇన్నీ కాదు. మరీ ముఖ్యంగా పగలంతా పనిచేసుకుని రాత్రి బస్సులో చిన్నదైనా ఓ కునుకు తీసేద్దాం అని ప్లాన్ చేసుకున్న వాళ్ళకీ, తెల్లారితే ఊపిరి సలపని పనులు కాబట్టి ప్రయాణంలోనే కూసింత రెస్టు తీసుకుందాం అనుకున్న వాళ్ళకీ ఈ పాటలు ఆనందానికి బదులు చిరాకుని మిగులుస్తాయి. పెద్దగా చదువుకొని వాళ్ళైతే ఒక్కసారి చెప్పగానే అర్ధం చేసుకుని, ఇయర్ ఫోన్లు పెట్టుకోడమో లేదా పాటలు ఆఫ్ చేయడమో చేస్తారు. అదే వెల్-ఎడ్యుకేటేడ్ వాళ్ళైతే డ్రైవర్ కి కంప్లైంట్ చేయాల్సిందే. అప్పుడు కూడా "ఐ టూ బాట్ ది టికెట్" లాంటి ఆర్గ్యుమెంట్లు వినాల్సి ఉంటుంది.

దూరదర్శన్ రోజుల్లో కుర్చీలో కూచోబెట్టి కాళ్ళూ చేతులూ కట్టేసి మరీ పందుల పెంపకం కార్యక్రమం నిర్బంధంగా చూపించడం లాంటి కార్టూనులు వచ్చేవి పత్రికల్లో. అలాంటి నిర్బంధ సినిమా వీక్షణం ఒకటి బస్సు ప్రయాణాల్లో తరచూ సంభవిస్తూ ఉంటుంది. బస్సులో వేసే సినిమా మొదలు, సౌండ్ వరకూ దేనిలోనూ ప్రయాణికుల ప్రమేయం ఉండదు. మొన్న ఓ ప్రయాణంలో ఓ కొత్త సినిమా చివరి అరగంటా చూశాను. అప్పుడే చదువు పూర్తిచేసుకున్న ఓ పాతికేళ్ళ అమ్మాయి, తనకి కార్లో లిఫ్ట్ ఇచ్చిన తన తండ్రి వయసు హీరోతో ప్రేమలో పడిపోతుంది, అతగాడు చెప్పిన ఫ్లాష్ బ్యాక్ విని. ప్రేమ గుడ్డిది.. ఆ ఫ్లాష్ బ్యాక్ అంతా అబద్ధం అని తెలిసి అతనిమీద పగ పెంచుకుంటుంది.. ప్రేమ ప్రతీకారాన్ని కోరింది... తల్లిదండ్రులు ఆ పిల్లని ఆమె ఈడువాడే అయిన మరియు బాల్యం నుంచీ ఆమెని ప్రేమించేస్తున్న ఆమె బావతో నిశ్చితార్ధం ఏర్పాట్లు చేస్తారు. ఈ బావేమో, తండ్రి వయసు హీరోనే నీకు సరైన వాడు, నేను తగను అని పక్కకి తప్పుకుంటాడు.. ప్రేమ త్యాగాన్ని కోరుతుంది.. సినిమా మాత్రం ప్రేక్షకుల తలనొప్పిని కోరింది.

చివరి అరగంటలోనే ఇంత కథ జరిగిపోతే, ముందు గంటన్నర లోనూ దర్శకుడు ఏం చెప్పాడా? అన్న కుతూహలం ఎంతైనా కలిగింది. చూసిన ఒకే ఒక్క పాట ఆధారంగా గూగుల్ చేసి సినిమా పేరు తెలుసుకున్నాను.. చూసే ధైర్యం మాత్రం చేయలేకపోతున్నా.. మళ్ళీ ఏదన్నా ప్రయాణంలో మొత్తం సినిమా చూడాల్సి వస్తుందేమో అన్న భయం మాత్రం కలుగుతోంది. టీవీ ఉన్న బస్సు, టీవీ లేని బస్సు అన్న చాయిస్ ఉంటే బాగుండును కదా అని బలంగా అనిపిస్తూ ఉంటుంది, ఇలాంటి సినిమాలకి బలి అయినప్పుడల్లా.. ఒంటరి ప్రయాణంలో పక్కసీటు ప్రయాణికుడు ఫేస్ బుక్ అప్డేట్ల బాపతు అయితే ఆ కష్టం అంతా ఇంతా కాదు.. ఏ కొందరు పుణ్యాత్ములో ఉంటారు, సౌండ్ ఆప్షన్ తీసేసేవాళ్ళు. మిగిలిన జనాభా మాత్రం వాళ్లకి అప్డేట్ వచ్చిన విషయాన్ని చుట్టుపక్కల అందరికీ వినిపించేంత సౌండ్ కనీసం ఉంచుతారు డివైస్ కి.

టెక్నాలజీ తో సంబంధం లేని సమస్యలూ తక్కువేమీ కాదు. ఆ మధ్య ఓ ప్రయాణం లో ఓ తల్లీ కొడుకూ బస్సెక్కారు. కొడుక్కి యాభై, తల్లికి డెబ్భై ఐదు పైమాటే. అంత పెద్దావిడ బస్సులో ప్రయాణం చేస్తున్నారు కదా అనుకున్నా, ఆవిడ కర్ర సాయంతో బస్సు ఎక్కుతుంటే. అనుకోకుండా వాళ్ళది మా వెనుక సీటే. మనిషి వంగిపోయినా గొంతు మాత్రం భానుమతి, యెస్. వరలక్ష్మిల వారసత్వంలో వచ్చిందన్న విషయం అర్ధం కాడానికి ఎక్కువ టైం పట్టలేదు. గొంతు విషయంలో కొడుక్కి అచ్చం తల్లిపోలికే. ప్రయాణం పూర్తయ్యేసరికి వాళ్ళ ఉమ్మడి కుటుంబ రాజకీయాలు, బంగారం వెండి పంపకాల గురించి బస్సు యావత్తుకీ ఎన్ని విషయాలు తెలిశాయో చెప్పలేను. "మేం కాసేపు పడుకుంటాం" అని ఒకరిద్దరు నిర్మొహమాటులు నోరు తెరిచి అడిగేసినా లాభం లేకపోయింది. అర్ధం అయిన విషయం ఏమిటంటే, అటు తల్లి కానీ ఇటు కొడుకు కానీ ఐదు నిమిషాల కన్నా ఎక్కువసేపు మౌనంగా ఉండలేరు. ఇలా చెప్పుకుంటూ వెడితే వీటికి అంతం కనిపించదు కాబట్టి ఇక్కడితో ఆపుతున్నా...