అప్పిచ్చువాడు...

కొన్ని కొన్ని అపార్ధాలు ఎప్పుడు తలచుకున్నా నవ్వు తెప్పిస్తూ ఉంటాయి. చిన్నప్పుడు పద్యాలు నేర్చుకునేటప్పుడు 'అప్పిచ్చు వాడు' పద్యం చదువుతూ అప్పిచ్చువాడే వైద్యుడు అనుకున్నా.. తర్వాత తెలిసింది..అప్పిచ్చువాడు, వైద్యుడు, ఏరూ అవీ ఉన్న ఊళ్ళో ఉండమని కవి భావమని. మా ఊరి దుంపల బడిలో చదివినంత కాలం నాకు అప్పు అవసరం రాలేదు. అసలు చిన్నప్పటినుంచీ నా దగ్గర చిల్లర గలగలమంటూనే ఉండేది. ఓ డబ్బాలో నాణేలు దాచుకోడం, అప్పుడప్పుడు లెక్కపెట్టుకోడం అదో కాలక్షేపం. దీనికి మళ్ళీ ఆడిట్ ఉండేది దాదాపు ప్రతి నెలా..

హైస్కూలికి పొరుగూరికి వెళ్ళినప్పుడు అమ్మ రోజూ గుర్తు చేసేది.. "దగ్గర కొన్ని డబ్బులుంచుకో, ఎప్పుడే అవసరం వస్తుందో.." అంటూ. అప్పట్లో పాకెట్ మనీ అంటూ ప్రత్యేకంగా ఉండేది కాదు కానీ, అప్పుడప్పుడూ కొద్దిగా డబ్బిచ్చి ప్రతిరోజూ జమాఖర్చుల వివరాలు అడిగే వాళ్ళు నాన్న. అదో పెద్ద హింస. దగ్గర డబ్బులుంటాయి..కాని ఇష్టానికి ఖర్చుపెట్టే వీలు లేదు. ఇక రాను రాను డబ్బులడగాలంటే విసుగొచ్చేది, మరీ అత్యవసరమైతే తప్ప.

ఏడో తరగతి చివర్లో మొదటిసారిగా అప్పు చేశాను..మా క్లాస్మేట్ రత్న కుమారి దగ్గర. ఆవేళ నాదగ్గర డబ్బులు లేవు. మాస్టారేమో "వచ్చే వారం స్కూల్లో ఎగ్జిబిషన్ పెడుతున్నాం.. మద్యాహ్నం కూర్చుని చార్టులు గీసి సాయంత్రం ఇచ్చేసి వెళ్ళండి" అని చెప్పారు. ఆయన కొంచం మంచాడు, మరికొంచెం చండశాసనుడు. అప్పటికింకా మాస్టారిని అప్పడిగేంత సాహసం లేదు. నడిచి మా ఊరెళ్ళి డబ్బులు తెచ్చుకునే అంత ఓపికా, టైమూ లేవు.

లంచి బ్రేక్ లో మా ఊరి మిత్రులని అడిగాను.. ఎవరికి వాళ్ళు చార్టులు, పెన్సిళ్ళూ కొనుక్కోవాలి..మాకే డబ్బులు చాలవు అనేవాళ్ళే. క్లాసురూములో కూర్చుని ఆలోచిస్తూ ఉంటే రత్న వచ్చి అడిగింది చార్టులు తెచ్చుకోలేదేమని. నేను విషయం చెప్పగానే వెంటనే అడిగింది 'యెంత కావాల'ని. చెప్పాను 'అర్ధ రూపాయి' అని. వెంటనే తన బాక్సు లోనుంచి తీసిచ్చేసింది. అస్సలు ఊహించలేదు.. ఇప్పుడెవరైనా ఓ లక్ష రూపాయలు అప్పిచ్చినా అంత ఆనందం కలగదు. నేను చేసిన దుర్మార్గం ఏమిటంటే ఆ అప్పు తీర్చడం మర్చిపోవడం.

తర్వాత డిగ్రీ ఐపోయాక, అప్పులు చేయడం బాగా అలవాటయ్యాక, ఈ బాకీ విషయం గుర్తొచ్చింది. మా ఊరెళ్లినప్పుడు నా హైస్కూలు ఫ్రెండుని అడిగా.. రత్న వాళ్ళింటికి వెళ్దామని. "తనకి పెళ్ళయ్యింది. నువ్వా బాకీ తీర్చడానికి మాత్రమే వచ్చావంటే వాళ్ళాయన అస్సలు నమ్మడు .." అని వాడు కొంచం బెదిరించాడు.. బాకీ తీర్చి తనని ఇబ్బంది పెట్టడం భావ్యం కాదనిపించింది. పువ్వుల్లో పెట్టి తీర్చేయాలనుకున్న ఆ బాకీ అలా ఇప్పటికీ తీర్చలేదు. ఎక్కడున్నావు రత్నా?

చదువు, ఉద్యోగం అనే రెండు పడవలమీద ప్రయాణం చేస్తున్న రోజుల్లో అప్పులిచ్చి నన్నాదుకున్న చల్లని తల్లి మా పిన్ని. ఫీజుల కోసమో, పుస్తకాలకో ఎందుకో అందుకు డబ్బులు అవసరమయ్యేవి. ఉద్యోగం చేస్తూ ఊరికే డబ్బులడగడానికి మొహమాటం. తనే చాలాసార్లు అప్పులిచ్చింది. అన్నీ తీర్చేశాను. అంతేనా..ఓ విలువైన మాట కూడా చెప్పింది. "మనకి ఎప్పుడూ యెంతో కొంత అప్పు ఉండాలి. ఒక్కోసారి మనం బతకడానికి ఏ కారణం కనిపించదు.. మనం ఎవరికైనా బాకీ ఉన్నామనుకో.. అది తీర్చేదాకా బతికి ఉండాలి అనుకుంటాం.." ఈ ఫిలాసఫీ నాకు బాగా నచ్చింది.

ఓసారి నాకు అత్యవసరంగా డబ్బు కావాల్సొచ్చింది. కొంచం పెద్ద మొత్తమే. ఓ బ్యాంక్ మేనేజర్ ఇస్తానని హామీ ఇచ్చి, చివరి నిమిషంలో సారీ చెప్పడంతో వచ్చింది సమస్య అంతా.. సమస్యని నా దగ్గరే దాచుకునే కన్నా, మిత్రులకి చెబితే ఎవరో ఒకరు ఏదో ఒకటి చెయ్యకపోరు అనిపించింది. అనుకున్నట్టుగానే ఓ మిత్రుడు తనకి తెలిసిన బ్యాంకు మేనేజర్ దగ్గరికి తీసుకెళ్ళాడు. ఆయన అప్పటికప్పుడు అప్పిచ్చేశాడు. "మామూలుగా అయితే ఇంత సాయం చేసినందుకు మీ ఋణం ఈ జన్మలో తీర్చుకోలేను అని చెప్పాలండి.. కానీ నేను ఈ జన్మలోనే తప్పక తీర్చేస్తాను.." అన్నాను మేనేజర్ తో.

ఆయనకో నిమిషం పట్టింది, అర్ధం చేసుకోడానికి. చాలాసేపు నవ్వారు. ఇప్పటికీ కలిసినప్పుడల్లా గుర్తు చేస్తారు. అప్పులు సక్రమంగా తీర్చడం వచ్చినంత బాగా, నేనిచ్చిన అప్పులు వసూలు చేసుకోడం రాలేదు నాకు. అన్నీ చిన్న చిన్న చేబదుళ్ళే కానీ, అన్నీ కలిపితే కొంచం పెద్ద మొత్తమే అవుతుంది. ఈ మధ్య మా ఆఫీసు వాళ్ళు ఉద్యోగులకి అప్పులిచ్చే పధకం ఒకటి మొదలు పెట్టారు. ఏ ఇద్దరు కలిసినా ఇదే చర్చ.. అలా నా అప్పుల కథంతా గుర్తొచ్చింది..