నెలకోసారి...

"ఆడపిల్లగా పుట్టినా బాగుండును.. ఛీ..వెధవ బ్రతుకు.. అస్సలు జుట్టు పెరక్కుండా ఎవరైనా మందు కనిపెడితే ఎంత బాగుంటుంది? నా జుట్టు మొత్తం ఊడిపోతే ఇంకా బాగుంటుంది కదా.. ఈ బాధలేవీ లేకుండా..." ఊహ తెలిసినప్పటినుంచీ ప్రతినెలా నా అంతర్మధనం ఇది. ఇందుకు కారకుడు సత్యం.. మా ఊరికి ఏకైక క్షురకుడు. కుల వృత్తి నే ఇంటిపేరుగా చేసి పిలిచే మా పల్లెటూళ్ళో అతన్ని 'మంగలి సత్యం' అని పిలేచేవాళ్ళు. సత్యం గురించి మా ఊళ్ళో పెద్దవాళ్ళు కూడా అనుకునే మాట ఒకటి.. 'వీడు దూర్వాసుడికి తమ్ముడు' అని. అసలు ఇతని కోపం భరించలేకే సత్యం భార్య తన పిల్లలని తీసుకుని వేరే వెళ్ళిపోయిందని మా ఊళ్ళో రూమరు. అలాంటి సత్యానికి నెలకోసారి తల అప్పగించడం అంటే మాటలా..?

మా బళ్ళో మాష్టారు మమ్మల్ని బుద్ధిగా ఉండమని చెప్పి బయటకి వెళ్ళినప్పుడు మేమందరం చేసే పని ఒకటి ఉండేది. ఆయన టేబిల్ మీద ఉన్న గ్లోబు ని గుండ్రంగా తిప్పుతూ ఆడుకోవడం.. సరిగ్గా సత్యం కూడా నా తలని ఇలాగే తిప్పేవాడు, తలపని చేసేటప్పుడు. అతనికి మెడ ఎత్తినా, దించినా కోపమే. 'కుదురుగా కూర్చోలేరా?' అని కసురుకునే వాడు. అసలు సత్యాన్ని చూడడం తోనే భయం లాంటిది మొదలయ్యేది. మనల్ని ఎదురుగా కూర్చోపెట్టుకుని తన సంచీలోనుంచి సరంజామా అంతా తీసేవాడు.. అంటే రెండు కత్తెర్లు, రెండు కత్తులు, ఓ ఆకురాయి. ఆకుపచ్చని ఆ రాయిమీద కత్తులు నూరుతున్నంతసేపూ కూడా మెడ కదపకుండా కూర్చోవాలి.

సత్యం ప్రత్యేకత ఏమిటంటే నాకు అతను తలపని చేసిన పుష్కర కాలం పాటూ అవే కత్తులు, కత్తెర్లూ వాడాడు, కొత్తవి కొనకుండా.. అంటే నా ఒక్కడికే కాదు, ఊరి మొత్తానికి. ఎవరైనా ధైర్యం చేసి 'ఇవి పదును పోయాయి, కొత్తవి కొనచ్చు కదా' అన్నారో.. వాళ్ళ పని ఐపోయిందే.. మొత్తం పని పూర్తయ్యేసరికి ఓ గంటకు పైగా పట్టేది. ఈలోగానే అతన్ని వెతుక్కుంటూ చాలామంది వచ్చేవాళ్ళు. పని ఆపి వాళ్లకి సమాధానం చెప్పి పంపేవాడు. ఊరికంతటికీ ఒక్కడే కదా.. బోల్డంత డిమాండ్. తనకి ఏ వాయిద్యం వాయించడం రాదు కానీ, పెళ్ళిళ్ళకి డోలు, సన్నాయి ఏర్పాటు చేసేవాడు. ఆ నిమిత్తం కూడా చాలా మంది అతన్ని వెతుక్కుంటూ వచ్చేవాళ్ళు. అతను ఎప్పుడు మాట్లాడతాడో, లేక మాట్లాడుతూనే మెడ మీద కత్తి పెడతాడో తెలీదు. చచ్చినట్టు కిక్కురుమనకుండా కదలకుండా కూర్చోవాల్సిందే.

'పిల్లాడి తల మాసిపోయినది.. సత్యానికి కబురు పెట్టండీ..' అని అమ్మ నాన్నని అడగడం చెవిన పడగానే గుండెల్లో రాయి పడేది. ఓ నాలుగైదు రోజుల్లో సత్యం వచ్చేస్తాడు అని తెలుసు. తనకి వీలు కాకపొతే ఆ విషయం సూటిగా చెప్పకుండా 'ఏకాదశి రోజు ఎలా చెయ్య మంటారు?' అనో 'అమావాస్య ముందు చెయ్యను' అనో చెప్పేవాడు. తన పొది లో ఓ పంచాంగం కూడా ఉండేది. కూలీలకి వాళ్ళ ఇళ్ళలో జరిగే చిన్న చిన్న శుభ కార్యాలకి సత్యమే ముహూర్తం పెట్టేవాడు. అతను వేరే పని ఉండి అలా చెబుతున్నాడని తెలిసినా ఎవరూ ఏమీ అనలేక పోయేవాళ్ళు, అతని నోటికి దడిసి. ఒక్క మా ఇంటికే నెలకి రెండు సార్లు వచ్చే వాడు. తండ్రీ, కొడుకు ఒకే రోజు తలపని చేయించుకో కూడదని సెంటిమెంటు. తాతయ్య ఊళ్ళో ఉంటె మాత్రం, నాకూ, తాతయ్యకీ ఒకే రోజు కానిచ్చేవాడు సత్యం. అమ్మ మాత్రం సత్యం రాగానే అతనికోసం టీ పట్టుకొచ్చేసేది.. నేను బలిపశువులా తల వంచుకు కూర్చున్నా సరే. 'పనయ్యాక టీ ఇవ్వొచ్చు కదా..' అని అమ్మతో చాలాసార్లు పోట్లాడాను. 'అయ్యాక సత్యం ఉంటాడా.. ఎవరో వచ్చి తీసుకెళ్ళి పోతారు' అనేది సింపుల్ గా.

నా ఆరో ఏటో, ఏడో ఏటో జరిగిన ఈ సంఘటన మాత్రం నేనే కాదు, మా బంధువర్గం లో ఎవరూ మర్చిపోరు. ఆ రోజు నేను చాలా తిక్కగా ఉన్నాను.. సత్యం చాలా బలవంతంగా తలపని చేసేశాడు. నేను వద్దని ఏడుస్తూనే ఉన్నాను. నాన్న ఇంట్లో లేరు. అమ్మ నన్ను ఊరుకోపెట్టే ప్రయత్నాలు చేస్తుంటే 'ఏమిటమ్మా బతిమాలతారు' అని సత్యం అనేసరికి నా కోపం తార స్థాయికి చేరింది. ఏం చేయాలో అర్ధం కాలా. పని పూర్తి చేసిన సత్యం కత్తిరించిన జుట్టు కుంకుడు చెట్టుకింద పారేయడానికి వెళ్ళాడు. నేను పరిగెత్తుకుంటూ వెళ్లి సత్యానికి అడ్డం పడి 'ఆ జుట్టు మళ్ళీ నా తలమీద అతికించమని' పేచీ మొదలుపెట్టాను. అతన్ని కదలనివ్వలేదు. దాదాపు అరగంట సేపు హై డ్రామా నడించింది. అమ్మకీ, సత్యానికీ ఏం చేయాలో అర్ధం కావడంలేదు. వాళ్ళిద్దర్నీ రక్షిస్తూ నాన్న వచ్చారు. ముందు మాటలతో చెప్పి చూశారు.. నేను ఊరుకోలేదు.. నిద్రగన్నేరు కొమ్మ విరిచి అది నా వీపు మీద విరిగేలా కొడుతుండే మా వీధి వీధంతా సినిమా షూటింగ్ లా చూసింది.

నేనొక్కడినేనా? మా ఊళ్ళో మగ పిల్లలంతా సత్యం బాధితులే.. పెద్దాళ్ళు కూడా బాధితులే కాని, పైకి చెప్పుకునే వాళ్ళు కాదు. ఓ రోజు స్కూల్లో మాస్టారు బయటికి వెళ్తూ నన్ను క్లాసు చూడమన్నారు. అంటే నేను లీడర్ని. లీడర్ అంటే మాస్టారి తర్వాత మాస్టారంత వాడు కదా.. పుస్తకం తీసి ప్రశ్నలు అడగడం మొదలుపెట్టాను. సత్యమా, అసత్యమా అని ప్రశ్నలు. 'భూమి సూర్యుని చుట్టూ తిరుగును.. సత్యమా, అసత్యమా?' అడిగాను. 'మంగలి సత్యం' అన్నాడు మా గణేష్ టక్కున. క్లాసంతా గొల్లుమంది. లీడర్ నవ్వకూడదు కదా, కర్రతో టేబిల్ మీద గట్టిగా కొట్టా.. మా ఊరి బళ్ళో చదివినంత కాలం పర్వాలేదు కానీ, పక్కూరి బడిలో చేరినప్పుడు కష్టాలు మొదలయ్యాయి. సత్యం చేసిన హెయిర్ స్టైల్ చూసి మిగిలిన పిల్లలు తెగ నవ్వేవారు.

వయసు అయిపోవడంతో సత్యానికి ఆరోగ్యం పాడైపోవడం మొదలు పెట్టింది. చిన్న చిన్న ఉద్యోగాల్లో కుదురుకున్న కొడుకులు వచ్చి అతన్ని తమతో తీసుకెళ్ళిపోయారు. తను తిరగ గలిగినన్నాళ్ళూ సత్యం మరో క్షురకుడిని మా ఊళ్ళో అడుగు పెట్టనివ్వలేదు. అతను బయట తిరగడం మానుకోగానే సత్యం స్థానం లో మా ఊరికి పక్కూరి చిన్న సత్యం వచ్చేవాడు. ఊరి మీద ప్రేమతో సత్యం అప్పుడప్పుడు ఓపిక చేసుకుని వచ్చేవాడు. ఒకసారి నేను ఊరికి వెళ్ళినప్పుడు మా ఇంటికి వచ్చాడు సత్యం. 'మిమ్మల్ని చూద్దారని వచ్చేను అబ్బాయిగారూ..' అన్నప్పుడు మాత్రం తల వంచుకుని అతని ముందు కూర్చుని కత్తిరింపు వెయ్యమని అడగాలని అనిపించింది.

ఇప్పుడు నేను రెగ్యులర్ గా వెళ్ళే సెలూన్ లో బార్బర్ కి సెన్సాఫ్ హ్యుమర్ ఎక్కువ. మొన్నో రోజు హెయిర్ కట్ చేస్తూ 'ఇలా ఐతే కొన్నాళ్ళకి మీకు మా దగ్గరికి వచ్చే పని ఉండదు సార్. జుట్టు బాగా ఊడిపోతోంది..' అన్నప్పుడు నాకు మా సత్యం మరోసారి గుర్తొచ్చాడు.