పాటల తోట

జనసామాన్యంలో పాటలు పాడలేని వాళ్ళు ఉండొచ్చేమో కానీ, ఇష్టపడని వాళ్ళు ఉండరు. నేనూ సదరు జన సామాన్యంలో భాగమే కాబట్టి పాటలని నేనూ ఇష్టంగా వింటూ ఉంటాను. వినసొంపుగా ఉండే పాట ఏదైనా నాకు నచ్చుతుంది. చాలా మందిలాగే నేను కూడా మొదట విన్నది అమ్మ పాడిన జోల పాటే.

"మరీ విడ్డూరం కాక పోతే నెలల వయసులో విన్నవి కూడా ఎలా గుర్తున్నాయో" అని ఎవరూ అనక ముందే అసలు విషయం చెప్పేస్తున్నా.. నాకు ఏడెనిమిదేళ్ళ వయసు వచ్చే వరకూ అమ్మ పాట విన్నాకే నిద్రపోయేవాడిని. ముఖ్యంగా "వసుదేవ పుత్రుడమ్మా.." పాట.

రేడియో, గ్రామఫోన్, ఇంకా పండగలకీ, పెళ్లిళ్ళకీ ఊళ్లోకి వచ్చే మైకు.. వీటిలో నాకు పాట మీద ఇష్టం పెంచింది ఏదీ అంటే ఇదమిద్దంగా చెప్పలేను. రేడియోలో పాట వస్తుంటే ఇంట్లో ఏ మూల ఉన్నా రేడియో గదికి పరిగెత్తే వాడిని. గ్రామఫోన్ లో పాటలు వచ్చేటప్పుడు నేను హెచ్.ఎం.వీ వారి లోగోలో కుక్క పిల్లలా తల ముందుకు వంచి రెప్ప వెయ్యకుండా చూస్తూ ఉండడాన్ని అమ్మ చాలాసార్లు గుర్తుచేసింది.

ఎక్కడ మైకు పెట్టినా రహస్యంగా వెళ్లి నాకు కావాల్సిన పాటల జాబితా చెప్పి వచ్చేవాడిని, మైకుసెట్టు కుర్రాడికి. ఆ పాటలు వేసినప్పుడు శ్రద్ధగా వినడం, అమ్మ నాకు పెట్టిన అప్పచ్చులు పొట్లం కట్టి పట్టుకెళ్ళి ఆ కుర్రాడికి పెట్టడం.. కొన్నాళ్ళ పాటు అదో ఆనందం. అక్షరాలు రాయడం వచ్చాక చాలా రోజులు రేడియోలో వచ్చే పాటలు రాయడానికి ప్రయత్నించే వాడిని. రాయగలిగినంత రాయడం, మిగిలింది ఆ పాట మళ్ళీ వచ్చినప్పుడు విని రాయడం.

మరికొంచం పెద్దయ్యాక అయితే నాకు నచ్చిన పదాలతో ఖాళీలు పూరించడం. మా ఊళ్ళో సంగీతం మేష్టారు లేక పోవడం వల్ల నేను సంగీతం నేర్చుకోలేక పోయాను. అయితేనేం.. పదే పదే పాటలు విన్నవాడు గాయకుడైపోవడం మామూలు విషయమే కదా.. అలా నేను కూడా పాడడం మొదలు పెట్టాను. హైస్కూల్లో పాటల పోటీలో మొదటి బహుమతి సంపాదించాను.

అలా అని నేనేదో గొప్ప గాయకుణ్ణి అనుకుంటే పొరపాటు. ఓ అమ్మాయి దగ్గర అడిగి తీసుకున్న పాటల పుస్తకం చూస్తూ, నేను పల్లవి పాడి, చరణం అందుకోగానే "కూర్చో అమ్మా.." అన్నారు మేష్టారు అనునయంగా. మరి బహుమతి ఎలా వచ్చిందంటే, బాలుర విభాగం నుంచి పోటీలో పాల్గొన్న వాడిని నేనొక్కడినే మరి.

నాకు మొదటి బహుమతి వచ్చిందంటే అమ్మతో సహా ఎవరూ నమ్మలేదు, సర్టిఫికేట్ చూపించేంత వరకూ. అదీ పాడడంలో మన టాలెంటు. నేను పాడడం కన్నా పాడకపోవడమే అందరికీ క్షేమమన్న విషయం అర్ధమైన మరుక్షణం నేను జనంలో పాడడం మానేశాను. అంత మాత్రాన పాట మీద నాకున్న ఇష్టం తగ్గలేదు.. నిజం చెప్పాలంటే పెరిగింది.

టేప్ రికార్డర్లో నేను పాటలు వినడం మొదలు పెడితే "కేసెట్లు రిబ్బన్లయ్యే వరకూ వింటూనే ఉంటావా?" అని కోప్పడేది అమ్మ. పాటలు నాకు ఇష్టమే అయినా సినిమా జరుగుతుంటే ఉన్నట్టుండి పాటలు ఎందుకు వస్తాయో అర్ధమయ్యేది కాదు చిన్నప్పుడు. చూస్తుండగానే నాయికా నాయకులు డ్రెస్ లు ఎప్పుడు మార్చేసుకున్నారో అని మరో సందేహం.

చాలా సినిమాల్లో ఉమ్మడి కుటుంబం అంతా కలిసి పాట పాడుకోవడం, ఆ తర్వాత ఏదో ఒకటి జరిగి చెట్టుకొకరు, పుట్టకొకరు అయిపోవడం, చివర్లో మళ్ళీ ఆ పాట పాడుకుని కలవడం.. రెండు మూడు సినిమాలు చూశాక ఇంట్లో మేమందరం కలిసి పాట పాడుకుంటే బాగుండు అనిపించేది. ('ఇల్లేరమ్మ కతలు' లో ఇల్లేరమ్మ కూడా ఇలాగే అనుకోడం చదివే వరకూ, ఇలాంటి ఆలోచనలు నాకు మాత్రమే వస్తాయేమో అని సందేహ పడ్డాను..)

మానసిక ఒత్తిడి అంటే ఏమిటో తెలిశాక, పాట గొప్పదనం మరింత బాగా అర్ధమయ్యింది నాకు. ఇయర్ ఫోన్స్ పరిచయం కావడం ఓ గొప్ప మలుపు. చక్కగా ఎవరినీ ఇబ్బంది పెట్టకుండా మనకి కావాల్సిన పాటలు, కావల్సినంతసేపు వినొచ్చు. ఒక్కోసారి సమూహంలో బలవంతంగా ఉండాల్సి వచ్చినా, ఇయర్ ఫోన్స్ తగిలించేసుకుంటే మన ప్రపంచంలో మనం ఉండొచ్చు. అయితే ఈ ఇయర్ ఫోన్స్ ఒక వరం అనిపిస్తుంది. మన టేస్టు ఫలానా అని అందరికీ చెప్పుకోనవసరం లేదు కూడా.

కొన్ని కొన్ని పాటలతో పాటు కొన్ని జ్ఞాపకాలూ ముడిపడి పోయాయని ఈమధ్యనే తెలిసింది. ఇప్పుడు కొన్ని పాటలు వింటుంటే మొదటి సారి ఆ పాట విన్న సందర్భమో, నాకు పాడి వినిపించిన వాళ్ళో, లేక ఆ పాట గురించి చెప్పుకున్న కబుర్లో గుర్తొస్తున్నాయి. ఒక్కసారి ఆ జ్ఞాపకాలలోకి వెళ్తే ఎన్నెన్నో భావోద్వేగాలు.

ఇంటర్నెట్ లో పాటలు వెతుక్కుంటూ, కావాల్సిన పాటల కోసం జాల మిత్రులని అడిగినప్పుడు చాలా ఆదరంగా పంపుతున్నారు. అలా ఏనాడో విన్న పాటలని మళ్ళీ ఇప్పుడు వినగలుగుతున్నాను. వాటితో పాటే వాటి చుట్టూ అల్లుకుపోయిన జ్ఞాపకాల పరిమళాలని ఆఘ్రాణించ గలుగుతున్నాను. పాట నా ప్రపంచం కాకపోవచ్చు, కానీ నా ప్రపంచంలో ఒక ముఖ్యమైన భాగం.