గోపీ అన్నయ్య

"నాన్నగారూ మీకోసం గోపాలరావు అన్నయ్య గారు వచ్చారు.." అమ్మ వాళ్ళ చిన్నప్పుడు తాతగారింట్లో ఈ మాట వినబడగానే యెంతో సహనవతి అయిన అమ్మమ్మకి కోపం వచ్చేసేది.. తాతగారికి వార్తని చెప్పిన వాళ్ళతో సహా ఇంటిళ్ళపాదికీ ముఖాలు మాడిపోయేవి.. ఇందుకు భిన్నంగా తాతగారి ముఖం మాత్రం వెలిగిపోయేది.. చేస్తున్న పని వదిలి వీధిగదిలోకి నడిచేవాళ్ళు. మళ్ళీ ఆయన ఇంట్లోకి ఎప్పుడు తిరిగొస్తారనేది ఇంట్లో వాళ్ళ అదృష్టం మీద ఆధారపడి ఉండేది.

సదరు గోపాలరావు గారు అప్పటికి ఒకప్పుడు ఓ పిల్ల జమిందారు.. పరిస్థితులు తలకిందులు కావడం తో తాతగారి ఊరి అమ్మాయిని పెళ్లి చేసుకుని ఇల్లరికం వచ్చేశారు. తన ఆస్తులకి సంబంధించి దాయాదులతో వ్యాజ్యాలు నడుపుతూ కాలక్షేపం చేస్తున్నారు. వారానికో, పదిరోజులకో ఒకసారి తాతగారి దగ్గరికి వచ్చి జరిగిపోయిన సంగతులన్నీ కలబోసుకోవడం ఆయన అలవాటు. వాళ్ళిద్దరికీ కబుర్లలో గంటలు నిమిషాల్లా గడిచిపోయేవి. ఎటొచ్చీ ఇంట్లో వాళ్లకి నిమిషాలు రోజుల్లా గడిచేవి.

గోపాలరావు గారు ఉదయాన్నే వచ్చారంటే మిట్ట మధ్యాహ్నం దాటాకే తిరిగి వెళ్ళేవాళ్ళు. ఆయన వెళ్ళాకా తాతగారు భోజనం చేస్తే, ఆ తర్వాత అమ్మమ్మ తినాలి. ఒకవేళ గోపాలరావు గారు మధ్యాహ్నం భోజనం చేసి వచ్చారంటే ఊరు మాటు మణిగే వరకూ కబుర్లు సాగిపోతూనే ఉండేవి. ఆయన ఉన్నంతసేపూ కాఫీ టీలు వంటింట్లో నుంచి వీధి గదిలోకి కాలువలు కట్టి ప్రవహించాల్సిందే. ఏదైనా ప్రాణావసరం వచ్చి "ఓ మాటు ఇటు రండి" అని అమ్మమ్మ పిల్లల చేత కబురెట్టినా తాతగారు లోపలికి వెళ్ళేవారు కాదు.

ఎంతైనా గోపాలరావు గారు జమీందారు కాబట్టి ఆయన వచ్చారంటే ఇంట్లో పెద్ద పిల్లలతో సహా ఆడవాళ్ళంతా ఘోషా పాటించాల్సిందే.. ఆయన వీధిలో ఉన్నారంటే అందరూ పెరటి దోవన మసలాలి. ఇక ఆయన చెప్పే కబుర్లలో ఎక్కువ భాగం విమర్శలే.. అవి కూడా ఆయనకి వదిన వరుసయ్యే బంధువులావిడ మీదే.. "నాలుగు పుంజీలెంటుకలు లేవు.. నాగరం పెడతాది నానా... పట్టీలు నానా.. ఆ బోద కాళ్ళకి మువ్వల పట్టీలూ.." ఇలా సాగిపోయేది వరుస..

ఇవి కాకపొతే తన గత వైభవాన్ని తలుచుకుని మురుసుకునే వాళ్ళు.. తను గుర్రం మీదెక్కి ఊళ్ళో తిరుగుతుంటే ఊరి వాళ్ళంతా ఎలా భయపడేవాళ్ళో, వాళ్ళింటి పద్ధతులు అవీ ఎలా ఉండేవో కథలు కథలుగా చెప్పెవాలు. తాతగారు తక్కువ తిన్నారా? చివరి క్షణాల్లో ఉన్నవాళ్ళని కూడా తను ఎలా వైద్యం చేసి బతికించారో, తన వైద్యాన్ని ఎవరెవరు ఎలా మెచ్చుకున్నారో వర్ణించి వర్ణించి చెప్పేవాళ్ళు. పాపం ఇంట్లో వాళ్లకి ఇవన్నీ వినక తప్పని పరిస్థితి.. తప్పించుకునే మార్గం లేదు కదా..

గోపాల రావు గారి మిగిలిన ఆస్తిలో చాలా భాగం వ్యాజ్యాల నిమిత్తం ఖర్చయి పోవడం తో ఊళ్ళో ఆయనకి గౌరవం మరికొంచెం తగ్గింది.. ఆయన వస్తే పిల్లలు "నాన్నగారూ మీకోసం గోపీ అన్నయ్య వచ్చారు.." అనడం మొదలు పెట్టారు. కబుర్ల పరంపర అలాగే కొనసాగుతూ ఉండడంతో అమ్మమ్మకి సహనం నశించి పిల్లలమీద విసుక్కోడం మొదలు పెట్టింది.. "ఊరిఖే మా తాతలు నేతులు తాగారు అని తల్చుకుంటే ఉపయోగం ఏముందీ.. ఇప్పుడు నోట్లోకి ముద్ద వెళ్ళే మార్గం చూడాలి కానీ.." అంటూ.. వీధి గదిలో ఉన్న పెద్ద మనుషులిద్దరి గొంతులూ పెద్దవి కావడం తో వాళ్ళ గొంతుల ముందు పాపం అమ్మమ్మ గొణుగుడు వినిపించేది కాదు..