తీరిన దాహం

"ప్రపంచమొక పద్మవ్యూహం.. కవిత్వమొక తీరని దాహం.." అన్న మహాకవికి తొలి వందనం. ప్రతి ఒక్కరిలోనూ కళాకారులు ఉంటారు. అంటే ఒక రచయిత, కవి, చిత్రకారుడూ, నటుడూ, గాయకుడూ...ఇలాగన్నమాట. అన్నీ కలిసొచ్చిన వాళ్ళకి వాళ్ళలో ఉన్న కళ బహిర్గతమై, బోల్డంత పేరొస్తుంది. మిగిలిన వాళ్ళని విధి ఏదో ఒక రూపంలో అడ్డుకుంటుంది. ఇంత బరువైన డైలాగులు ఎందుకూ అంటే... మనం అలా అలా కాళ్ళు నొప్పులు పుట్టేంత వరకూ నడుచుకుంటూ ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి వెళ్ళాలి.

అవి నేను అప్పుడే నిక్కర్లు వేసుకోవడం నేర్చుకుని బడికి వెళ్ళడం మొదలు పెట్టిన రోజులు. అప్పట్లో మా ఇంట్లో ఉన్న ఏకైక వినోద సాధనం రేడియో. నాకే కాదు, మా ఇంటిళ్ళపాదికీ రేడియో అంటే ఒక్కొక్కరికీ ఒక్కోందుకు ఇష్టం. ఈ కారణానికి ఉదయం సిగ్నేచర్ ట్యూన్ తో రేడియో స్టేషన్ మొదలయ్యింది మొదలు, కార్యక్రమాలు పూర్తయ్యి 'కూ..ఊ..ఊ..' అనేంత వరకూ సదరు బుల్లిపెట్టి మోగుతూ ఉండాల్సిందే. రేడియో నాటకాల పుణ్యమా అని మూడో తరగతి చదివే రోజుల్లోనే నాలో రచయిత మేల్కొని నాచేత ఒక నాటిక రాయించేశాడు.

ఐదారు తరగతుల్లోకి వచ్చేసరికి నన్ను అమితంగా ఆకట్టుకున్న రేడియో కార్యక్రమం కవి సమ్మేళనం. నాకు పెద్దగా అర్ధమవ్వక పోయినా సరే, ఆ కవితలన్నీ శ్రద్ధగా వినేవాడిని. కవులంతా తమ తమ కవితలని గానం చేసే విధానం, ముఖ్యంగా ఒక్కో లైనూ రెండేసి సార్లు చదవడం భలేగా నచ్చేసింది నాకు. ఆరో తరగతిలో ఉమామహేశ్వర రావు గారు మాకు తెలుగు చెప్పేవారు. ఆయనది శ్రావ్యమైన కంఠం. ఆయన పద్యాలు చదువుతూ ఉంటే అలా వింటూ ఉండిపోవాలని అనిపించేది.

ఒకరోజు ఆయన క్లాసులో పాఠం చెబుతూ, రవీంద్రనాథ్ టాగోర్ చాలా చిన్నప్పటినుంచే కవితలు రాయడం మొదలు పెట్టాడని చెప్పారు. అది నాకు ఎక్కడ తగలాలో అక్కడ తగిలింది. "టాగోర్ ఎక్కువేమిటి? నా తక్కువేమిటి?" అన్న ఆలోచన మొదలై, మర్నాటికల్లా న చేత ఒక పద్యం (???) రాయించేసింది. ప్రధమ పాఠకుడు - పాపం మా తెలుగు మేష్టారే. 'పుష్పము లోని తేనియనంతయు గ్రోలుచు..' అన్నది మొదటి లైన్ అని జ్ఞాపకం. మా క్లాస్ రూం పక్కనే ఉన్న తోటలో తుమ్మెదలని చూస్తూ వాటిమీద రాసిన పద్యం అది. "పద్యాలు రాయాలంటే చందస్సూ అవీ రావాలి. కొంచం పెద్దయ్యాక ప్రయత్నిద్దువుగానిలే" అన్నారాయన బలహీనంగా.

నేనస్సలు నిరుత్సాహ పడలేదు. పద్యాలకైతే ఆగాలి కానీ, కవితలకి ఆగక్కర్లేదు కదా అని నిశ్చయించేసుకుని కనిపించిన ప్రతి వ్యక్తి, వస్తువు మీదా ఆశువుగా కవితలల్లడం మొదలు పెట్టాను. ఇది ఎలా మొదలయ్యిందంటే, ఒక రోజు నేను వీధిలో కూర్చుని చదువుకుంటూ ఉండగా మీరయ్య రోడ్డున వెళ్తూ కనిపించాడు. "మడేలు" అని నా నోటంట అప్రయత్నంగా వచ్చి, ఆ వెంటనే "మడేలు మడేలు మడేలు" అని రాగయుక్తంగా మారింది. అది కవితావేశం అని అర్ధమైపోయింది నాకు. పెద్దగా ఆలోచించక్కర్లేకుండానే "ఫిడేలు ఫిడేలు ఫిడేలు" అన్నది రెండో పంక్తిగా దొరికేసింది.

కవితక్కూడా కనీసం నాలుగు పంక్తులుండాలన్నఅప్పటి నా చాదస్తం కారణంగా మిగిలిన రెండు పంక్తుల కోసం తీవ్రంగా ఆలోచించడం మొదలు పెట్టాను, చదువుతున్న పుస్తకం పక్కన పెట్టేసి. నిజానికి మా మీరయ్యకి ఫిడేలంటే ఏమిటో కూడా తెలీదు. అయినప్పటికీ నా కవితలో మూడో పంక్తి "మడేలు వాయిస్తాడు ఫిడేలు" అయ్యింది. ఇక చివరి పంక్తి కోసం అస్సలు తడుముకోలేదు.. "ఫిడేలు వాయించేది మడేలు.." అంతే! కవిత అయిపోయింది. చివర్లో రాగం కోసం మళ్ళీ "మడేలు మడేలు మడేలు... ఫిడేలు ఫిడేలు ఫిడేలు..." జత చేశాను.

కవిత్వంలో ఉన్న సమస్య ఏమిటంటే, వెంటనే ఎవరితోనన్నా పంచుకోవాలని అనిపిస్తుంది. నాకు ఎదురుగా అమ్మ కనిపించింది. అంతే, వెంటనే నా కవిత వినిపించేశాను. తల్లి ఋణం తీర్చుకోలేనిది అని ఎందుకంటారు అని ఎవరన్నా అడిగితే, ఇదిగో ఈ సందర్భాన్ని కూడా ఉదహరించొచ్చు. అమ్మ అస్సలు తిట్టకపోగా, బాగుందని మెచ్చుకుంది. నేనింక నా కవితని రేడియోలో చదివేయొచ్చు అనుకున్నాను. ఇంతలో నా స్ఫూర్తి ప్రదాత మీరయ్య వాళ్ళింటికి తిరిగి వెళ్తూ కనిపించాడు. ఆపి, నాకవితని వినిపించాను. "పిడేలంటే ఏటి బాబయ్యా" అని సిగ్గుపడుతూ అడిగాడు. అమ్మ తనకి ఓ గ్లాసుడు మజ్జిగ ఇచ్చింది, ఎందుకో నాకప్పుడు అర్ధం కాలేదు.

అది మొదలు నాలో కవితా ఝరి ఉప్పెనై ఎగసి పడడం మొదలు పెట్టింది. ఎన్ని కవితలని గుర్తు పెట్టుకుంటాం. అందుకే ఓ చిన్న నోటు పుస్తకం రహస్యంగా సంపాదించి నా ఆశు కవితలన్నీ అందులో రాయడం మొదలు పెట్టాను, రవీంద్రుడి 'గీతాంజలి' లాగా ఓ సంపుటం తేవాలన్న ఆలోచనతో. (నేనప్పటికి 'గీతాంజలి' చదవలేదు. కానీ అది చాలా గొప్ప పుస్తకమని మా తెలుగు మేష్టారు చెప్పడం వల్ల, ఆ రికార్డు బద్దలు కొట్టాలని నా ప్రయత్నం - అమంగళం ప్రతిహతమగు గాక!) అమ్మ నా కవితల్ని మెచ్చుకుంటూ వింటోంది. చూస్తుండగానే నా కవితల పుస్తకంలో తెల్ల పేజీల సంఖ్య తగ్గుతూ వస్తోంది.

అప్పట్లో నా దృష్టిలో ఆరోజు తెలుగు కవిత్వానికి దుర్దినం. ఆవేళ బడికి సెలవు. నాన్న ఇంట్లోనే ఉన్నారు. సెలవు రోజుల్లో పాఠాలు అప్పచెప్పించుకోవడం, పుస్తకాలకి అట్టలూ అవీ వేసి పెట్టడం లాంటివి చేసేవాళ్ళు అప్పుడప్పుడూ. ఆవేళ కూడా అలాగే నా బ్యాగ్ లో ఉన్న పుస్తకాలు తీస్తూ, నా కవితల పుస్తకం చూసేశారు. నాన్ననెందుకూ అనుకోవడం, నేనే కొంచం అజాగ్రత్తగా ఉండి దాచడం మర్చిపోయాను. సీన్ కట్ చేస్తే, నాకు మళ్ళీ ఎప్పుడూ కవిత్వం రాయాలని అనిపించలేదు. బ్లాగ్మిత్రులు 'పరిమళం ' గారిలాంటి వాళ్ళు అప్పుడప్పుడూ కవిత్వం ప్రయత్నించ మని సూచిస్తున్నప్పుడల్లా నాకీ ఫ్లాష్ బ్యాక్ గుర్తొస్తూ ఉంటుంది.