ఈతపళ్ళు-ముంజెల బండి

చిన్నప్పటి నా తీరని కోరికల జాబితా రాస్తే అది మా తోటలో ఉండే ముచ్చెట్టు కన్నా పెద్దది అవుతుంది. (మామూలు కొబ్బరి చెట్టుకన్నా రెట్టింపు పొడవున్న కొబ్బరి చెట్టుని ముచ్చెట్టు అంటారు). వేసవి కాలానికి సంబంధించిన అలాంటి రెండు తీరని కోరికలు (మరీ పూర్తిగా తీరనివి కాదు కానీ, సంతృప్తిగా అనిపించనివి) రెండున్నాయి. అవి ఈతపళ్ళు తినడం, ముంజెల బండి నడపడం.

వేసవి సెలవుల్లో బడికి వెళ్ళక్కర్లేదన్న ఆనందం ఉన్నా సెలవులిచ్చిన కొన్నాళ్ళకే ఆ ఆనందం కాస్తా ఆవిరైపోయేది. ఇందుకు కారణం బాగా విసుగ్గా అనిపించే మధ్యాహ్నాలు. మా ఇంట్లో అందరికీ మద్యాహ్నం భోజనం తర్వాత ఓ కునుకు తీయడం అలవాటు, నాకు తప్ప. ఎండలో బయటికి వెళ్ళకూడదు, క్లాసు పుస్తకాలు ఉండవు, వేరే పుస్తకాలు చదవకూడదు. ఏవి పడితే అవి తినకూడదు.

మధ్యాహ్నం భోజనం కాగానే అందరూ నిద్రలోకి జారుకుంటే, నేను మాత్రం కటకటాల ముందు గదిలో కూర్చుని రోడ్డు మీద వెళ్ళే వాళ్ళని చూస్తూ ఉండేవాడిని. సాయంత్రం ఆటలకి కలిసినప్పుడు, వాళ్ళు పొలాల వెంటా, తోటల్లోనూ తిరిగి ఈతపళ్ళు ఎలా సంపాదించారో మిత్రులు కథలు కథలు గా చెబుతూ ఉంటే నోరు తెరుచుకుని వినడం చాలా కష్టంగానే ఉండేది. మధ్యాహ్నపు జైలు శిక్షలను తప్పించుకోవడం గురించి ఆలోచిస్తూ ఉండగా ఒక రోజు ఓ ఆలోచన తళుక్కున మెరిసింది.

మధ్యాహ్నం స్నేహితుల దగ్గరికి ఆటలకి వెళ్ళినా, వాళ్ళతో కలిసి తిరిగినా ఇంట్లో తెలుస్తుంది. నేనొక్కడినీ విడిగా ఎక్కడికైనా వెళ్లి వస్తే తెలిసే అవకాశం తక్కువ. ఇందులోనూ కొంచం రిస్కు ఉంది కానీ, జైలు శిక్ష తప్పించుకోడానికి ఆ మాత్రం రిస్కు తప్పదు. ఓ మధ్యాహ్నం కొంచం ధైర్యం చేశాను. తలుపు గడియలో అప్పటికే కొబ్బరి నూనె వేసి ఉంచడం వల్ల చప్పుడు లేకుండా తెరుచుకుంది తలుపు.

పిల్లిలా అడుగులేస్తూ మా పెరటి తోటలోకి వెళ్లాను. తోట చివర ఈత చెట్లు చూడగానే, ఈతపళ్ళు ఏరుకోవాలన్న కోరిక మొలకెత్తింది. చెట్ల కింద వెతికితే అన్నీ పచ్చి కాయలే. ఇవే ఏరుకుందాం అని వాటిని జేబులో నింపుకున్నాను. ఇంట్లో వాళ్ళు లేచే టైం తెలుసు కాబట్టి ముందుగానే ఇల్లు చేరుకున్నాను. ఈ పచ్చి కాయలని ఏం చేయాలా అని ఆలోచిస్తూ ఉంటే చటుక్కున ఓ ఆలోచన వచ్చింది.

అరటి కాయలని ముగ్గ బెట్టడానికి వాటిని గోనె సంచులతో కప్పి చెక్క పెట్లలో పెట్టే వాళ్ళు. ఈతకాయలను కూడా అలాగే ముగ్గపెట్టాను, రహస్యంగా.. మర్నాడు ఉదయం లేచి చూద్దును కదా.. ఈత కాయలన్నీ మిగల ముగ్గిపోయి ఉన్నాయి. నేనెప్పుడూ ఏనుగెక్కలేదు కానీ ఒకవేళ ఎక్కి ఉంటే కూడా అంత సంతోషం కలిగి ఉండేది కాదేమో.. ఇలా ఓ నాలుగైదు రోజులు గడిచాయంతే.. ఒక రోజు ఉదయాన్నే ఈతపళ్ళు నాన్న కంట పడ్డాయి.. కట్ చేస్తే..మళ్ళీ నాకెప్పుడూ ఈతపళ్ళ కోసం వెళ్లాలనిపించ లేదు.

ముంజెల బండిది మరో కథ.. తినేసిన మూడు ముంజెలతో చేసిన ఈ బండిని నడుపుతూ నా మిత్రులందరూ ఏదో కారు నడుపుతున్నట్టు ఫోజులు కొట్టేవాళ్ళు. ఓ చిన్న కర్ర ముక్కకి అటూ ఇటూ ముంజె కాయలు గుచ్చి చక్రాల లాగా చేసేవాళ్ళు. మరో పొడవాటి కర్రకి ఒక చివర మరో ముంజె కాయని గుచ్చి స్టీరింగ్ లాగా చేసి ఆ కర్ర రెండో చివరని చక్రాలకి అనుసంధానిస్తే ముంజెల బండి తయారు.

వేసవిలో మమ్మల్ని తాగినన్ని కొబ్బరి బొండాలు తాగనిచ్చే వాళ్ళు కానీ, ముంజెల జోలికే వెళ్తే తోలు వలిచే వాళ్ళు. ముంజెలు తినకుండా ముంజెల బండి ఎలా చేసుకోగలం? అందుకే ఆ బండి ఉన్న భాగ్యశాలుల వెంట పడే వాడిని. వాళ్ళని బతిమాలి కాసేపు ఆ బండి నడిపి ఆనందించే వాడిని. ఈ నడపడాన్ని కూడా ఇంట్లో వాళ్ళు చూడకూడదు. ఇంట్లో చాలా ఆట వస్తువులు ఉన్నాయి కదా, వాటితో ఆడుకోవచ్చు కదా అని వాళ్ళ వాదన. ఎప్పటికైనా సొంతంగా ఓ బండి చేసుకోవాలన్న కోరిక ఎప్పటికీ తీరలేదు..