గోదారి గాలి

గోదావరి లో నీళ్ళు లేక ఎండిపోయిందని ఓ పత్రిక రాస్తే, అబ్బే అటువంటిది ఏమీ లేదు.. గోదావరిలో జలకళ అంటూ మరో పత్రిక కథనం. ఎవర్ని నమ్మాలో అర్ధం కాక కన్ఫ్యూజన్. గోదారి దర్శనం లేకుండా మా ఊరి ట్రిప్ ఎప్పుడూ పూర్తవ్వదు నాకు, మరీ హడావిడిగా ఒక్కరోజు మాత్రమే ఉండాల్సి వచ్చినప్పుడు తప్ప. ఈసారి పండుగ ముందురోజు సాయంత్రం గోదారి యాత్ర పెట్టుకున్నాను.. ఇంతకీ మా ఊరినుంచి నిండా మూడు కిలోమీటర్లు కూడా వెళ్ళక్కర్లేదు.. గోదారి పలకరించేస్తుంది. హమ్మయ్య.. గట్టుమీంచి చూస్తే నిండా నీళ్ళతో కనపడింది మా అన్నపూర్ణ.

రేవు ఏమీ మారలేదు. అదే గుడి, బాగా వృద్ధుడైన పూజారి గారు, నావ కోసం ఎదురుచూసే వాళ్ళ కోసం ఓ అరుగు, అక్కడ ఒకళ్ళిద్దరు బిచ్చగాళ్ళు. సాయంత్రం ఐదవ్వ బోతున్నా ఎండ చిటపట లాడుతోంది. రేవులోకి వెళ్ళానో లేదో గుడ గుడ మంటూ ఓ మోటారు బోటు వచ్చి ఆగింది. ఇది ఇంతకు ముందు లేదు.. కొత్త డవలప్మెంట్ అన్న మాట. 'అద్దరికి ఐదు నిమిషాల్లో తీసుకెళ్ళి పోద్ది.. వొచ్చే వోళ్ళు రండి..' బోటు కుర్రాడు ఆహ్వానిస్తున్నాడు. ఒకళ్ళిద్దరు వెళ్ళారు. నేను కదలక పోవడం చూసి 'రారా?' అని అడిగాడు. తల అడ్డంగా ఊపాను. నాకు గమ్యం కన్నా ప్రయాణమే ముఖ్యమని అతనికెలా చెప్పడం?

మరి కాసేపట్లో నేను ఎదురు చూస్తున్న నాటు పడవ వచ్చేసింది. అప్పుడే కాన్వెంటు నుంచి వచ్చిన పిల్లలు బిలబిలమంటూ అందులో ఎక్కేశారు. 'అద్దరికా బావూ..' పలకరించాడు సరంగు. 'వెంటనే వచ్చేస్తారా?' అడిగాను నేను. 'ఈల్లనాడ దింపేసి, రైతుల్ని ఎక్కించుకు నొచ్చేద్దారి.. వోయ్.. కూతంత జరిగి బాబుగోరికి సోటివ్వండి..' నాతోటి, పిల్లలతోటి ఒకేసారి మాట్లాడేశాడు. పడవ నెమ్మదిగా కదిలింది.. పిల్లలు హోం వర్క్ చేసుకుంటూనే అల్లరి చేస్తున్నారు. 'నీల్లు బాగానేఉన్నాయే..' నాతోపాటు పడవెక్కిన మరో ప్రయాణికురాలు పలకరించింది సరంగుని. 'అమాస రోజులు..' అన్నాడతను.

పడవ సుతిమెత్తగా సాగుతోంది. కొంచం దూరం వెళ్లిందో లేదో చల్లగాలి తిరిగింది హాయిగా.. గాలి వాలు ఉండడంతో తెరచాప కట్టేశాడు సరంగు. అతను పెద్దగా కష్టపడే అవసరం లేకుండానే పడవ సాగిపోతోంది. పిల్లలతో కబుర్లు మొదలు పెట్టాడతను. వాళ్ళంతా లంక గ్రామంలో ఉండే పిల్లలు. వాళ్లకి ఉన్న ఒకే ఒక్క ప్రయాణ సాధనం పడవ. సూర్యుడి ప్రభావం కొద్దిగా తగ్గింది. అవతలి ఒడ్డున ఆకుపచ్చని లంక గ్రామం ఆహ్వానిస్తోంది. బళ్ళో మేస్టర్ల గురించి, ఊళ్ళో గొడవల గురించి సరంగుతో చెబుతున్నారు పిల్లలు. సరంగు మనవడు 'ఐదరబాదులో ఏ బాదా లేకుండా ఉజ్జోగం' చేసుకుంటున్నాడట.

రేవు రాగానే పిల్లలంతా పుస్తకాల సంచులు నెత్తిమీద పెట్టుకుని నీళ్ళలోకి దూకేశారు. పాల కేన్లు, కూరల సంచులతో గట్టుమీద అప్పటికే పడవ కోసం ఎదురు చూస్తున్నారు రైతులు. వీళ్ళు దిగడం, వాళ్ళు ఎక్కడం క్షణాల్లో జరిగిపోయింది. పడవ తిరిగి బయలుదేరింది. సూర్యుడికి అభిముఖంగా కూర్చున్నాను. ఆకాశంలో నాకు ఇష్టమైన దృశ్యాన్ని చూడడానికి. మరి కాసేపట్లో గోదారిలోకి కుంగిపోబోతున్న సూర్యుడు నారింజ పండులా ఉన్నాడు. పెద్ద పెద్ద కొంగలు మా మీంచి ఎగురుకుంటూ వెళ్ళాయి. సరంగు, రైతులు పంటల గురించి, ఎన్నికల గురించి తీవ్ర చర్చల్లో ఉన్నారు.

నా దృష్టి మాత్రం ఆకాశం వైపే ఉంది. రెప్ప వేయాలనిపించని విధంగా ఉంది ప్రకృతి. సూర్యుడి నారింజ రంగు నీళ్ళపై ప్రతిఫలిస్తోంది. ఒక్క క్షణం అది అమావాస్య సాయంత్రమా లేక పున్నమి రాత్రా అన్న సందేహం కలిగింది. వాతావరణం ఒక్కసారిగా చల్లబడిపోయింది. ఆకుపచ్చని లంక నల్లగానూ, నల్లని నీళ్ళు నారింజ వర్ణంలోకీ మారిపోతున్నాయి. నీళ్ళలోకి కుంగుతున్న సూర్యుడు, సూర్యుడికి అభిముఖంగా ఎగురుతున్న పక్షులు.. పడవ నది మధ్యకి వచ్చింది. 'ఈ జీవితానికి ఇది చాలు' అన్న అనుభూతి. లేత చీకటి తెర కట్టే సమయానికి పడవ రేవుకి చేరుకుంది. గుండెల నిండా గోదారి గాలి పీల్చుకుని 'మళ్ళీ ఎన్నాళ్ళకో' అనుకుంటూ ఇంటికి తిరుగుముఖం పట్టాను.