ధర్మవరపు ...

పది పన్నెండేళ్ళ క్రితం సంగతి.. అప్పటికి వరకూ ధర్మవరపు సుబ్రహ్మణ్యం అంటే దూరదర్శన్ లో చూసిన 'ఆనందో బ్రహ్మ,' సినిమాల్లో చిన్న చిన్న వేషాలు.. తేజ తీసిన 'నువ్వు-నేను' సినిమా హిట్ అవ్వడంతో అందులో లెక్చరర్ వేషం వేసిన ధర్మవరపు హాస్యనటుడిగా బాగా బిజీగా మారిన సమయం అది. యూత్ సినిమాల్లో లెక్చరర్లని మరీ బఫూన్లు గా చూపిస్తున్నారన్న విమర్శ మొదలైంది కూడా అప్పుడే.. సరిగ్గా ఆసమయంలో ధర్మవరపు తో ప్రత్యక్ష పరిచయం. మొదటి సమావేశంలోనే ఓ ఆత్మీయ వాతావరణం ఏర్పడింది అనడం కన్నా, ధర్మవరపు ఏర్పరిచారు అనడం సబబు.

కొన్ని నెలల పాటు మరీ తరచుగా కాకపోయినా అప్పుడప్పుడూ కలిసే వాళ్ళం. సినిమా విషయాలు అని మాత్రమే కాదు, సమస్త విషయాలూ కబుర్లలో అలవోకగా దొర్లిపోయేవి. ఎంత అలసటగా ఉన్నా సరే, కబుర్లు మొదలు పెట్టారంటే నవ్వులు పూసేవి. ప్రాసకోసం పాకులాట అవసరం లేదు, మామూలు మాటనే కాస్త విరిచి పలికితే చాలు అప్రయత్నంగానే నవ్వొచ్చేస్తుంది, తెరమీదే కాదు, తెరవెనుక కూదా ధర్మవరపు తీరు అదే. పేరు, అవకాశాలు ఒకేసారి చుట్టుముట్టినా ఆ ప్రభావం మనిషి మీద పడినట్టుగా అనిపించలేదు.

ఒంగోలు అన్నా, శర్మ కాలేజీ అన్నా, మిత్రుడు టి. కృష్ణ అన్నా తగని అభిమానం ధర్మవరపుకి. ఈ మూడు విషయాలూ తప్పకుండా తలపుకి వచ్చేవి, ఎంత చిన్న సమావేశం అయినా. వామపక్ష భావజాలం అంటే గౌరవం తనకి. ప్రజా నాట్యమండలి తో అనుబంధం ఉంది కూడా. పాత సినిమాలు విపరీతంగా చూసే అలవాటు, ఎవరినైనా ఇట్టే అనుకరించేసే టాలెంటు వృత్తిలో తనకి ఎంతగానో ఉపయోగ పడ్డాయి. రోజులు గడుస్తూ ఉండగానే, ఇక ధర్మవరపు ని రెగ్యులర్ గా కలవాల్సిన అవసరం లేని రోజు ఒకటి వచ్చేసింది. ఆ విషయం చెప్పగానే తన స్పందన "వచ్చే ఆదివారం మనం కలిసి భోజనం చేస్తున్నాం... మా ఇంట్లో."

చాలా పనులు, షూటింగులు.. తనకి గుర్తుంటుందా, వీలవుతుందా అనుకున్నా.. ఆ విషయం మర్చిపోయాను.. శనివారం ఫోన్ వచ్చింది.. "వచ్చేస్తారా? వచ్చి పికప్ చేసుకోనా?" ఆశ్చర్యం అనిపించింది, "డ్రైవర్ ని పంపనా?" అనకుండా "వచ్చి పికప్ చేసుకోనా?" అన్నందుకు.. నేనే వస్తానని చెప్పి అడ్రస్ తీసుకున్నాను. ఓ వెలుగు వెలుగుతున్న హాస్యనటుడి ఇల్లు అంటే ఎంత హంగామా ఉంటుందని ఊహించుకోవచ్చో అంతా ఊహించుకుంటూ ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టాను. ఉహు, మామూలు మధ్యతరగతి ఇల్లు.. లుంగీ, లాల్చీతో సోఫాలో కూర్చుని పుస్తకం చదువుకుంటున్న ధర్మవరపు. పెద్దబ్బాయి డిగ్రీ చదువుతున్నాడు.. చిన్నవాడు స్కూలింగ్.

"సభకి నమస్కారం" అన్నాను, 'తోకలేనిపిట్ట' సినిమాలో జయలలిత ని అనుకరిస్తూ. ధర్మవరపు దర్శకత్వం, సంగీతం అందించిన సినిమా అది. పెద్దగా ఆడలేదు. కాసేపు సరదా కబుర్లు అయ్యాయి. చిన్నబ్బాయి తో కబుర్లు చెబుదామంటే, ఆ పిల్లవాడు నోరు విప్పడంలేదు. "పలుకే బంగారమా?" అన్నానో లేదో, "అబ్బే అదేమీ లేదు.. ఇందాకే వాడికి పన్నూడింది.. ఆ అవమాన భారంతో కుంగిపోతున్నాడు" అన్నారు ధర్మవరపు. హాల్లో ఎక్కడా షీల్డులు, సినిమా వాళ్ళతో ఫోటోలు కనిపించలేదు. కబుర్లు అవుతూ ఉండగానే భోజనానికి పిలుపు వచ్చింది.ఆవిడే స్వయంగా వడ్డించారు.. నేను ఆశ్చర్యంగా చూస్తుండగా "వంటకూడా ఆవిడే.. మా ఇంట్లో వంటవాళ్లు, పనివాళ్ళు ఉండరు" అన్నారు ధర్మవరపు.

ఆవిడ మితభాషి.. కానీ, తినేవాళ్ల ఆకలి గుర్తెరిగి వడ్డించే (నేను చూసిన) అతి తక్కువ మంది ఇల్లాళ్ళ లో ఒకరు. భోజనం అవుతూ ఉండగానే నేను ఏమాత్రం ఊహించని ప్రశ్న వచ్చింది ధర్మవరపు నుంచి. "ఇప్పటివరకూ నేను చేసిన సినిమాల్లో మీకు బాగా నచ్చిన వేషం ఏది?" జవాబు చెప్పడానికి ఆలోచించలేదు ఏమాత్రం. "స్వాతికిరణం లో మంజునాథ్ తండ్రి పాత్ర.. హోటల్ నడుపుకునే బాబాయ్.." తన మోహంలో కనిపించిన వెలుగు ఇప్పటికీ గుర్తుంది నాకు. "మహానుభావుడు విశ్వనాధ్ గారు.. ఆయనే చేయించుకున్నారు.. ఏమీ అనుకోనంటే ఓ మాట.. మీతో కలిసి భోజనం చేయడం ఇంకా ఎక్కువ సంతోషంగా ఉంది నాకు.." నేనేమీ మాట్లాడలేదు.

పెద్దబ్బాయి నాతోపాటు బయటికి వచ్చాడు. నవతరం వారసులు రాజ్యం ఏలడం మొదలుపెట్టిన కాలం కదా.. సహజంగానే "మీరెప్పుడు హీరో అవుతున్నారు?" అని అడిగాను నవ్వుతూ.. ఎటూ పాస్పోర్ట్ ఉందికదా అని.. "నేను రోజూ అద్దంలో చూసుకుంటానండీ" అని నవ్వేసి "లేదండీ..నాకు ఇంట్రస్ట్ లేదు.. చదువయ్యాక ఉద్యోగం.. లేదంటే బిజినెస్ అంతే.." ఆ తర్వాత చాలా ఏళ్ళ తర్వాత రెండు వేర్వేరు సందర్భాలలో అనుకోకుండా ధర్మవరపు ని కలవడం తటస్తించింది. రెండుసార్లూ కూడా తనే వచ్చి పలకరించడం మాత్రం ఎప్పటికీ ఆశ్చర్యమే నాకు. ఉదయం పేపర్లో 'ధర్మవరపు ఇక లేరు' అన్న వార్త చూసినప్పటి నుంచీ ఏపని చేస్తున్నా ఇవే జ్ఞాపకాలు.. దింపుకో గలిగే బరువు కాదు కదూ ఇది.. ధర్మవరపు కి నివాళి..